Sunshine Highway

Zondag 7 juni

We maken ons alweer vroeg klaar voor een lange reisdag. Wel de laatste lange rit want vanaf Hervey Bay is onze maximale rit 2 uur. We hebben de borden met onze eindbestemming Brisbane dan helaas ook al gesignaleerd.

Tijdens het ontbijt zien we voor het eerst sinds Alice Springs weer de grote full-size Kangaroe. Echter zijn deze toch iets minder schuw dan degene die we toen bij de oude telegraafpost zagen. Al grazend schuifelen deze rond onze ontbijttafel zoals de Wallaby's in Mataranka. Een selffie maken laten we dit keer echter wel uit ons hoofd. Deze beesten kunnen een mens serieus verwonden als ze zich bedreigd voelen (Deze zijn minimaal 1.50 meter hoog als ze rechtop staan). We ontbijten rustig verder en laten ze hun gang gaan.

We hebben weer een lekkere start, even tanken bij een roadhouse en het gaat weer zuidelijk over de Bruce Highway. Nog steeds genieten we van de lange soms bijna lege stukken asfalt door de bush. Totdat het vandaag bijna fout gaat. We rijden achter een local met zijn kleine pick-up truck. Daarop vastgebonden een barbecue van een formaat die ze alleen in Australië kennen. Net als we op een recht stuk een aanloop nemen voor een inhaal aktie schiet er een grote zwarte (bak??) plaat uit de barbecue en ploft met een hels kabaal vlak bij ons voor de auto. Het voordeel van brede lege wegen is dat er ruimte is voor een beweging naar de andere rijbaan. Het aantikken van de rem geeft net voldoende ruimte om de camper op de andere rijbaan te manoeuvreren en met een boog om plaat en auto heen te slingeren. Dat gaat net goed. We signaleren de bestuurder en deze stopt samen met ons in de berm waarna deze zijn verontschuldigingen aanbiedt. Het is al goed, no worries mate.

Ongeschonden halen we in de middag Bundaberg, Australië's hoofdstad van Rum, bier en Suiker(riet). Hier zitten we lekker een uurtje op het terras met eindelijk eens gratis WiFi om wat zaken te regelen. De tolpas voor Brisbane en een motel voor onze laatste nacht in Australië worden online geregeld. Uiteindelijk passeren we nog het stadje 1770 waar captain Cook in hetzelfde jaar voor het eerst voet aan wal in Queensland zette en komen we aan het eind van de middag aan in Hervey Bay. Hier boeken we een tour naar Fraser Island voor morgen. Weer een die op ons lijstje stond.

Maandag 8 juni

We worden al om half acht opgepikt door de bus die ons naar de veerboot naar Fraser Island brengt. Ook al ligt onze campsite in de haven, is het nog wel een kwartiertje rijden.

Aangekomen stappen we uit en lopen de boot op. Het benedendek wordt volgeladen met terreinwagens. Vierwielaandrijving is namelijk een must op Fraser Island. De overtocht duurt 40 minuten en buiten op het dek zien we in de verte de rugvinnen van dolfijnen. Als we aanmeren en uitstappen worden we opgewacht door onze gids die ons vandaag met een aantal anderen in zijn vierwielaangedreven terrein bus een aantal mooie plekken op Fraser Island zal laten zien.

Fraser Island is het grootste uit zand bestaande eiland ter wereld en in plaats van een woestijn (zoals je zou verwachten) is het eiland bedekt met bossen die in de 15 cm toplaag met voedingsstoffen kunnen overleven. Het landschap verandert om de paar honderd meter en je vind er onder andere eucalyptusbossen, een tropisch regenwoud, moerassen en hier tussenin een stuk of veertig zoetwatermeren. Wegen bestaan volledig uit zand en het strand van Seventy-five Mile Beach doet dienst als een negentig kilometer lange snelweg (het eiland zelf is zo'n 124 km lang). Wij steken het eiland meteen over en rijden over het mulle zand door de bossen naar Seventy-five Mile Beach. Hier voegen we ons bij het overige verkeer en rijden over het strand noordelijk met de woeste kolkende Pacific (hier ook de Coral Sea) aan onze rechterhand. Een gekke gewaarwording om zo over het strand te rijden. Er staan zelfs verkeersborden die de maximum snelheid aangeven.

Onze eerste stop is het scheepswrak van de Marheno. Een scheepswrak uit het begin van de 20e eeuw en misschien wel een van de meest gefotografeerde scheepswrakken ter wereld. Hier worden we ook weer in de verleiding gebracht voor een rondvlucht. Achter de Marheno staan 2 Cessna vliegtuigjes opgesteld op het strand. De prijs is verleidelijk en we boeken dan ook een rondvlucht. Een kwartier later stijgen we op. Een aparte belevenis, opstijgen vanaf het strand. Onder ons zien we het wrak, het strand en de woeste zee vanuit een totaal ander perspectief. We draaien nog een rondje over de wouden en als we landen op het strand worden we opgewacht door 2 dingo's (ook wel de Aziatische Wolf). Niet geheel ongevaarlijk en we voegen ons dan ook snel weer bij de groep die inmiddels zijn aanbeland bij Eli Creek een van de zoetwater stroompjes op het eiland. Voor de lunch bezoeken we dan ook nog de Pinnacles een vreemdsoortige puntvormige zandverstuiving van verschillende kleuren zand.

Onze lunch wordt bereid in het Kingfisher resort en is een "all you can eat" warm en koud buffet. Na de lunch bezoeken we het regenwoud (ook wel Central Park genoemd vanwege de centrale ligging op het eiland). Dit is weer een totaal andere variant op de regenwouden die we al eerder zagen. De diversiteit is echter weer enorm en we zien planten en bomen die we nog niet eerder zagen. We sluiten de dag af met een verfrissende duik bij Lake MacKenzie een zoetwatermeer waar je je in de Caribiën waant. Het zand doet denken aan de Whitsundays en filtert het water dat omhoogkomt vanuit een natuurlijke bron. Hierdoor ontstaat heel zacht water met een bijzonder lage pH waarde. Goed voor huid en haar zegt men. Met het zand kan men goed sieraden polijsten. We proberen beide en het lijkt te werken.

Om 18.00 uur zijn we weer terug op het vaste land. Te laat en te donker om nog wat kilometers te maken. We blijven in Hervey Bay maar zoeken wel een andere campsite. We staan nu weer heerlijk met onze neus naar de zee.

Dinsdag 9 juni

We worden wakker langs een heerlijk ruisende zee op de rustige campsite in Hervey Bay. De temperatuur is al heerlijk aangenaam op dit tijdstip dus we nemen ruim de tijd om lekker buiten te ontbijten. Rond 8.30 uur gaan we weer op pad.

Na zo'n 1,5 uur komen we aan in Rainbow Beach. Een uiterst relaxed surfplaatsje waar we dan ook rustig de tijd voor nemen. We kijken wat rond op het strand, drinken en Cappucino met iets lekkers in een van de barretjes en Charissa gaat lekker shoppen.

De route vanuit Rainbow Beach is een bijzondere om te rijden. De wegen over de heuvels lijken wel een achtbaan waar alleen de loopings uit ontbreken. Via Gympie, een oud goudzoekersdorp, bereiken we uiteindelijk Noosa Heads.

Noosa Heads wordt ook wel het Cannes van Australië genoemd maar is ook bekend omdat er vlakbij de helaas te vroeg overleden Steve Irwin zijn Autralian Zoo had. Deze wordt inmiddels gerund door zijn vrouw en zoons. Noosa zou natuurlijk niet het Cannes van Australië kunnen heten als Charissa niet ook hier geshopt had. De winkels zijn echter vooral ingericht voor de rijke Australische pensionados. Voor ons is het vooral de souvenirwinkels en een lekker broodje op het prachtige strand.

Onze campsite ligt ook op een prachtige locatie, namelijk aan de oever van de Noosa River, waar de pelikanen langs de over dobberen en we onze laatste kampeeravond lekker barbecuen. Inderdaad onze laatste kampeeravond, waarop het routebord hier vlakbij aangeeft dat ons einddoel Brisbane nog maar 136 km is en wij ons beseffen dat ook een maand toch weer korter is dan we dachten...