Stuart Highway

Donderdag 21 mei.

Het zijn een beetje Nomad Afrika taferelen vanochtend. In het donker wordt alles klaar voor vertrek gemaakt en gaan we voor dag en dauw op pad. Nu naar de andere kant van Uluru voor de zonsopkomst.

Net als in Afrika is het nu winter en zijn de ochtenden nogal frisjes. We staan dus al kleumend op de zon te wachten, niet alleen omdat ie ons zal verwarmen maar ook omdat ie Uluru weer mooi zal verlichten. 

Na zonsopkomst klimmen we weer in de auto en rijden naar Kata Tjuta, een rotsformatie iets 50 km verderop en ondergronds verbonden met Uluru. Kata Tjuta ( ook we de Olga's genoemd) is misschien qua vorm nog wel indrukwekkender als Uluru. We blijven hier niet te lang want we hebben nog een beste rit voor de boeg naar Kings Creek Station.

Op Yalara (onze campeerplek) tanken de de camper weer vol en duiken de lege outback weer in. We blijven ons verbazen hoe groot en leeg het hier is. In Nederland is de beleving van 100 km totaal anders dan hier. Je rijdt hier continu alleen in een groots wijds landschap waardoor wegdoezelen een reëel gevaar is. In Nederland heb je continu impulsen van verkeer om je heen waardoor je automatisch wat scherper blijft. Om te voorkomen dat het fout gaat proberen we vaak te stoppen. 
Ėėn keer stoppen we bij een bekende roadhouse in Curtin Springs. Waar we ook zicht hebben op Mount Connor. Een berg vergelijkbaar met Uluru echter iets lager en platter (Tafelberg). Verder stoppen we nog een aantal keren langs de kant van de weg om te lunchen of om de benen te strekken. Dit zijn echter korte stops want het sterft momenteel van de vliegen in de outback. Soms zien we eruit als die arme Afrikaantjes met vliegen in de ooghoeken, oren en mondhoeken. We moeten bijna oppassen dat we ze niet ongewild opvreten.

Rond 15.00 uur komen we aan op onze campsite, Kings Creek Station. Kings Creek Station is een typische ver weg van alles outback campsite. De helikopter staat op het erf naast de Quads geparkeerd en de kamelen staan in de (dorre uitgedroogde) wei. Telefoon of radio ontvangst hebben we trouwens al 2 dagen niet meer. Nadat we de camper op z'n plek hebben gezet komt onze overbuurman Lucky ons meteen maar even waarschuwen dat er op onze plek vandaag een King Brown (oftewel een van de giftigste slangen van Australië) is gesignaleerd. Thnx mate...we zullen opletten.

Nadat we een wasje hebben gedraaid en hebben gegeten, nodigen Lucky en z'n vrouw Lou ons uit voor een drankje bij het kampvuur. Zij reizen met 3 kinderen een jaar door Australië!! Mooie reisverhalen en een aantal wijntjes onder een nog indrukwekkender sterrenhemel dan in Afrika zorgen voor een heerlijke nacht in de bush. In de verte huilt een groep dingo's.

Vrijdag 22 mei

Vroeg opstaan in de vakantie is inmiddels onze tweede natuur geworden ofzo. Om 6.30 uur zijn we de auto alweer aan het klaarmaken en ontbijten in de camper, het is frisjes en er staat een behoorlijke bries.

Het is nog 35 kilometer rijden naar Kings Canyon (in het Watarrka National Park) een 350 miljoen jaar oude kloof. Daar lopen we de "Canyon rim walk", een wandeling van zo'n 6 kilometer over en door de kloof en langs de "Garden of Eden" een rotspoel die nooit opdroogt. Door het klimmen en klauteren doen we zo'n 4 uur over de wandeling en komen rond het middaguur afgepeigerd weer bij onze camper terug. Vlakbij de camper horen we een bekend geluid dat we eerst niet kunnen thuisbrengen maar ineens bedenken we ons dat het volière geluiden zijn en we zien enorme groepen van zebravinken in de bomen en op de grond drinkend bij waterpoeltjes. Weten we ook weer waar die vandaan komen...

Er staat ons nog een rit van 5 uur te wachten en gaan snel op pad. We stoppen enkel om te lunchen en om even kort de benen te strekken want we willen graag voor het donker weer in Alice Springs zijn. En dan is ons rondje in het zuidelijke deel van de Northern Territory klaar. Een klein stukje op de kaart maar het stukje Alice Springs-Uluru-Kings Canyon-Alice Springs is uiteindelijk 1500 kilometer.

Het is een pittige rit. Het uitgestrekte landschap veranderd al die tijd niet en de wind de over de vlakte jaagt heeft inmiddels behoorlijk vat op ons campertje. Bovendien komen we vandaag een behoorlijk aantal "Roadtrains" (vrachtwagens met soms wel 5 trailers en lengtes boven de 50 meter) tegen die soms ook akelig dicht langs ons heen zoeven. De pauzes die we nemen zijn dan wel weer geweldig want bijna overal zien we weer andere soorten papegaaien en parkietachtigen.

Om 17.30 uur komen we Alice Springs weer binnen en we besluiten onszelf te trakteren om een lekker hapje bij het beroemde "Overlander" Steakhouse. Dat hebben we wel verdient vinden we. Hier eten we net als in Afrika een mixed grill van lokaal vlees. Dit keer is het Kameel, Emoe, Kangaroe en Krokodil. Leuk detail is dat we een Nederlands vlaggetje op onze tafel krijgen zodat iedereen kan zien waar we vandaan komen. Wel een beetje jammer dat de eerste kangaroe die we hier zien op ons bord ligt.

Zaterdag 23 mei

En weer staan we er op tijd naast. We moeten namelijk een behoorlijke rit maken maar er zijn ook nog een aantal dingen die we willen zien onderweg. Dus eten, inpakken en wegwezen.

Net buiten Alice Springs maken we al onze eerste stop omdat we een kijkje willen nemen bij het eerste/oudste Telegraaf Station van Australië. Dit was lang het enigste contact met de rest van de wereld. Hier werden de berichten verstuurd in morsecode. Ontvangen berichten werden vertaald in tekst en per paard of kameel verspreid over de rest van Australië. Alice Springs heette destijds nog Stuart en de snelweg (voor zover je een tweebaansweg een snelweg kunt noemen) die wij al dagen volgen is hiernaar vernoemd, de Stuart Highway.

Buiten op de parkeerplaats zijn we trouwens onze eerste Kangaroe die een meter of 50 voor onze camper uit hopt. Helaas ligt de camera nog achter de stoel en tegen de tijd dat wij de camera in de aanslag hebben zit het beest alweer in de struiken. De foto is een "zoek de kangaroe" wedstrijd maar hij staat er op.

Een kleine 50 kilometer verder passeren we voor de 2e keer in een jaar de Steenbokskeerkring/Tropic of Capricorn (de vorige keer was 26 mei 2014 in Namibië ). Deze keerkring is de lijn waarop de zon in onze winter het verste van ons afstaat (dus 21 december) en zich omkeert naar de zomer toe. In het noorden is het de Kreeftskeerkring en dat is waar de zon staat op 21 juni. Zie de lijnen boven en onder de evenaar in je atlas.

Hierna gaat het gas erop en rijden we weer uren door de outback. Vaak moederziel alleen met zo nu en dan een tegenligger. We stoppen eigenlijk alleen om te tanken en om te lunchen. Beide doen we vandaag bij een leuk roadhouse waarvan de eigenaar zijn hele tent vol heeft hangen met souvenirs die hij van de bezoekers uit verschillende landen heeft gekregen. Vol trots laat hij dan ook z'n Nederlandse verzameling zien. Van oude Donald Ducks, tot gulden tientjes en visitekaartjes van de politie. Wij laten een boek achter.
 
Onze laatste stop zijn de Devils Marbles. Een uitzonderlijke verbazingwekkende formatie rotsen waarvan sommige rond zijn als knikkers. Maar waarom ze nou de knikkers van de duivel heten is ons niet helemaal duidelijk. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de grootte en de rode kleur. Hoe dan ook, een prachtig gezicht.

Hiervandaan trekken we onze laatste sprint naar Tennant Creek. Een klein mijnstadje midden in de woestijn waar volgens ons niet veel te beleven valt. We rijden dan ook een paar kilometer door naar een campsite achter een roadhouse. Hier brengen we de nacht door en bereiden ons voor op onze langste rit tot nu toe. Tennant Creek naar Mataranka.