Kilometervreters

Zondag 24 mei.

Wederom zijn we al wakker als de zon op komt. Na een stevig ontbijt tanken we bij het roadhouse naast onze campsite en gaan op pad om na 500 meter alweer te spotten. Hier staat het monument voor de oprichter van Flying Doctors, John Flynn.

Hierna gaat het even flink door. Pauzeren doen we allen om de benen te strekken en koffie nemen we mee en drinken we rijdend. Tot 12.00 uur knallen we eigenlijk non-stop door totdat we bij Daley Waters stoppen om te lunchen. Hier staat weereen bekend roadhouse. Het werd in de jaren dertig van de vorige eeuw gebouwd voor de bemanningsleden en passagiers van Quantas die hier een tussenlanding maakten. De hele sfeer doet ons denken aan route 66. Een gezellige kroeg vol memorabilia, verzamelingen van nummerplaten, BH's, slippers enz. Hier eten we een gigantische barra burger (Barra van Barramundi, een vis)

Daly Waters markeert overigens ook de overgang tussen het Red Centre en het Top End van de Northern Territory. Tijdens onze rit van vandaag zagen we geleidelijk aan steeds minder rood zand en klei, werd de begroeiing tropischer en de termietenheuvels hoger, we laten de rode woestijn achter ons.

Precies zoals gepland komen we om 15.00 uur aan in Mataranka. We parkeren onze camper, trekken onze badspullen aan en wandelen een soort jungle binnen waarin zich warmwater bronnen bevinden. Hier dobberen we een uurtje op een unieke locatie in kristalhelder water van 34 graden.

Terug bij onze camper ontdekken we dat de wilde pauwen ( het lijkt wel of elke vogel die wij in volières of dierentuinen houden uit Australië komt) gewoon rond onze camper scharrelen. Een camera momentje dus. Terwijl we bezig zijn die pauwen te fotograferen blijkt er nog meer rond te scharrelen.....kangaroes!!!
Een kleinere variant, de Wallaby. Tientallen zijn er op zoek naar eten op het gras naast onze camper. Ook later in het pikkedonker horen we ze continu rondschuifelen. Meer Australië kun je je niet wensen, eten naast je camper onder een prachtige sterrenhemel, met de kangaroes rond je camper.. 

Maandag 25 mei.

Vandaag zijn we later dan normaal. De reden....Katherine onze volgende stop is slechts 150 km verderop. We doen het dus rustig aan en genieten echt van onze plek in Mataranka. 

Tijdens ons ontbijt komt er zelfs nog even een van de Kangaroes langssnuffelen en probeert er achter te komen wat er op onze ontbijttafel ligt. Dit beestje is overduidelijk aan mensen gewend. Uiteindelijk maken we zelfs een selffie met de kangaroe.

Direct buiten onze campsite stoppen we alweer want bij de ingang van onze campsite staat een replica van de boerderij van Elsey Station, waar in 1981 de film "We of the Never Never" werd opgenomen. Naar het gelijknamige boek van  Jeannie Gunn. In dit waargebeurde verhaal komt het er kortweg op neer dat iedereen die eenmaal in dit gebied woont het "never never" zal verlaten. Wij woonden hier één nacht...als dat maar goed komt.

Na een korte rit van een uurtje komen we rond 11.00 uur alweer in Katherine aan. In deze kleine maar bruisende oase aan de Stuart Highway, zoeken we weer eens een goede supermarkt op om het koelkastje en de voorraadkast weer eens bij te vullen. Daarna volgen de laatste 30 km naar het Nitmiluk National Park.

In het Nitmiluk National Park, ligt de Katherine Gorge. Een door de Katherine rivier in het zandsteen uitgeslepen groep van dertien kloven. Als eerste nemen we hier alvast onze campsite in en eten hier vast onze lunch. Weer worden we omringt door weer, voor onze nieuwe, soorten tropische vogels. En ook hier wemelt het weer van de wallaby's. 

We hebben een boottocht geboekt bij de ingang van het park en terwijl we in het bos richting de aanlegsteiger lopen, wordt onze aandacht getrokken door gekrijs dat op dat van kleine kinderen lijkt. De bomen waar we langs lopen hangen vol met vliegende honden, de grootste vleermuissoort die we ook al eens in Maleisië zagen. Als vampiers hangen ze ondersteboven in de bomen met hun vleugels (spanwijdte meer dan een meter) om zich heen geslagen. Een aantal maken ruzie en klinken als krijsende baby's.

Wij varen door 2 van de 13 kloven maar de 11 andere zijn ook toegankelijk (normaal gesproken) met kano's. De kleine krokodillen (Als je 2 tot 3 meter klein wilt noemen) die hier voorkomen vallen geen mensen aan. Inmiddels zijn er echter ook zoutwater krokodillen (tot 7 meter!!!) aangetroffen daarom is zwemmen in de rivier nu verboden en kanoën is ook niet zo'n goed idee. Tijdens onze boottocht zien we alleen de kleine zoetwaterkrokodil.

Dit is onze eerste dag met 30+ graden dus na de wandeling terug naar onze camper besluiten we nog even een duik in het zwembad (jawel, dit keer een luxe campsite ) te nemen. Heerlijk afgekoeld zitten we daarna weer aan ons avondeten omringt door Wallaby's en rare onbekende loopvogels en horen we zelfs de kukabuura. Als de wildlife hier al zo divers is, belooft dat nog wat voor morgen.....Kakadu.