Hoi An - Ho Chi Minh en de grote claustrofobie test

Maandag 15 mei

Na een ontbijt in de tuin pakken we onze rugzakken alvast in en brengen deze alvast naar beneden, want vanmiddag gaan we weer een stukje vliegen.

Voordat het zover is pakken we eerst onze camera en de fietsen en gaan op pad om de oude stad van Hoi An verder te verkennen. De hele ochtend fietsen we door het centrum, op zoek naar mooie plekken en plaatjes. Wel moeten we regelmatig even pauzeren want in de zon is het bijna niet vol te houden. Aan leuke plekken om wat te drinken is echter geen gebrek. Rond het middaguur lunchen we met wederom heerlijke lokale gerechten aan de rivier.

Na het uitchecken worden we opgepikt voor de rit naar het vliegveld. Het inchecken en boarden gaat in één beweging door en 1 uur en 15 minuten later stappen we alweer uit in Ho Chi Minh Stad (het voormalige Saigon).

Eenmaal in de taxi naar ons hotel weten we niet wat we meemaken. We dachten in Hanoi alle gekte in het verkeer wel te hebben gezien maar Ho Chi Minh Stad is wel 10 maal erger dan Hanoi, wat een heksenketel. Er schijnen hier alleen al 5 miljoen scooters en brommers rond te rijden en bovendien rijden hier ook veel meer auto's dan in Hanoi. Stapvoets zijn we een uur lang onderweg naar ons hotel. Het is absoluut verwonderlijk dat auto's hier niet onder de deuken en krassen zitten, zo dicht zit alles op elkaar.

Verder lijkt Ho Chi Minh stad totaal niet op Hanoi of de rest van Vietnam. Alles is veel meer westers en we zien hier ook voor het eerst ketens zoals Mc Donalds. Het lijkt vooral in het District 1, waar wij zitten, meer op een stad als Hong-Kong. Mogelijk verklaart dit ook waarom Ho Chi Minh de motor van de Vietnamese economie is en er hier het meeste geld wordt verdient.

Wij checken in het Pink Tulip hotel waarbij gezien de geaardheid van de eigenaar en zijn afkomst voor ons de naam van het hotel ineens een stuk duidelijker wordt.

Dinsdag 16 mei

Om half 8 worden we door onze gids opgepikt samen met een gezin uit Australië en een koppeltje uit Engeland. In een busje begint onze worsteling om tijdens het spitsuur (voor wat wij zien is het de hele dag spitsuur, maar goed..) Ho Chi Minh Stad uit te komen. We zijn onderweg naar de Cu Chi-tunnels die zo'n 70 kilometer ten Noord-westen van Ho Chi Minh stad liggen. De rit ernaar toe duurt zo'n 2 uur.

Halverwege de rit hebben we een sanitaire stop bij een fabriek waar gehandicapten souvenirs maken, dit om voor hen een beter leven te kunnen garanderen. Een aantal van hen zijn direct of indirect nog slachtoffer van de Vietnam oorlog. Als we dan toch nog souvenirs kopen dan gunnen we dat deze mensen het meest. We kopen een prachtig schilderijtje waarin stukje eierschaal en parelmoer uit de binnenkant van oesters zijn verwerkt.

Uiteindelijk komen we aan bij de Cu Chi-tunnels en krijgen eerst de gelegenheid om te schieten met wapens die in de oorlog tussen Amerika en Vietnam zijn gebruikt. Wij kiezen de Kalashnikov ofwel AK-47. Een 20-tal kogels zijn zo verschoten en als het aan ons had gelegen zouden we hier gewoon 2 uur blijven schieten. Helaas, we moeten verder.

We gaan wat dieper de jungle in en komen eerst aan bij een hutje waar we een film te zien krijgen over het hoe en waarom van deze tunnels. De eerste tunnels werden in de jaren 40 gegraven door de Viet-Minh in hun strijd tegen de Fransen, later werden deze tunnels uitgebreid door de Viet-Cong en dienden als schuilplaats en bunkercomplex in gevechten tegen de Amerikanen. De totale lengte van deze tunnels is naar schatting zo'n 200 km.

De tunnels vormden een wereld op zich: er waren ondergrondse werkruimtes waar niet ontplofte Amerikaanse munitie werd omgebouwd tot boobytraps, hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen.

De tunnelstrijders brachten bijna steeds de dag ondergronds door om 's nachts hun schuilplaatsen te verlaten en strijd te gaan voeren. De tunnels lieten de communistische strijders toe de strijd aan te gaan met de Amerikaanse soldaten en dan weer in het niets te verdwijnen, vaak tot grote verbazing van de Amerikanen die soms dachten dat ze tegen geesten vochten.

Na deze informatie is het tijd om de tunnels zelf te gaan bekijken. Dit blijkt voor de meesten meteen de grote claustrofobie test, want alhoewel de tunnels iets zijn verbreed om de gemiddeld wat grotere Westerling toe te laten is het nog steeds super smal. Uiteindelijk doet ook niet iedereen mee aan de ondergrondse kruiptocht.Zeker de afstand ondergronds over meer dan 100 meter is een behoorlijke uitdaging. De tunnels kronkelen van links naar rechts en er zitten kleine afdalingen en klimmen in. Er is geen ruimte om te keren als je het niet meer ziet zitten, en bovendien fladdert er een regelmatig een geschrokken vleermuis voor je uit. Het leven moet absoluut geen pretje zijn geweest in die tijd. Zij moesten dit jaren volhouden en ondergronds leven,...wij kwamen na totaal een paar honderd meter al drijfnat van het zweet naar boven.

Onder de indruk van deze ervaring beginnen we weer aan de reis naar Ho Chi Minh waar we uiteindelijk met de hele groep nog wat eten voordat we uit elkaar gaan en onze gids, meneer Nam, hartelijk danken voor zijn heldere, duidelijke en leerzame uitleg....