Whitsunday Islands

Donderdag 4 juni.

We worden opgehaald voor de ingang van onze campsite en rijden niet meer dan 5 minuten naar de Jachthaven van Arlie Beach. Daar staat de rest van de groep ons op te wachten. We zijn vandaag met 26 man.

Onze boot is de Thundercat, een soort rode motorkatamaran met behoorlijk wat power aan boord. Voordat we vertrekken krijgen we eerst nog een "stingersuit" oftewel een (anti)kwallenpak. Alhoewel krokodillen hier geen of in mindere mate een issue zijn blijft men hier wel alert op kwallen. Ondanks het feit dat de meeste kwallen in deze periode deze wateren verlaten hebben zijn er toch het hele jaar door meldingen van kwallenbeten/steken. Men is met name bang voor de Boxjellyfish en de minuscule Irukanji, beide zeer giftig en potentieel dodelijk. Een dunne laag nylon is al voldoende om je te beschermen en hoewel men vroeger gewoon nylonkousen over armen benen droeg, heeft men tegenwoordig een pak ontwikkeld wat er eigenlijk gewoon uitziet als een duikpak maar gewoon van zwart nylon is.

Na een korte veiligheidsbriefing gaan we van start en eenmaal de haven uit gaat het gas erop. De katamaran stuitert over de golven en binnen no-time zijn we kletsnat. Na ongeveer een uur stuiteren komen we aan bij onze eerste stop. Misschien wel waarom iedereen naar de Whitsunday Island komt en sowieso een van de meest gefotografeerde stranden ter wereld. Het strand van Whiteheaven Beach.

Aangezien het nergens bij de stranden van de Whitsundays erg diep is varen we door naar de achterzijde van Whiteheaven Beach; Turtle Bay. Hier gaat onze Thundercat voor anker en wordt er een kleine zodiak te water gelaten waarmee men ons aan land brengt. Hiervandaan begint er een kleine klim naar een uitkijkpunt voor een goed totaalplaatje van Whiteheaven. Naar horen zeggen ziet het er elke keer weer anders uit, vanwege het verplaatsen van de zandbanken. Hoe dan ook het is een adembenemend gezicht. De zandstranden zijn echt wit en de zandbanken onderwater creëren een vreemd soort lijnenspel in het helderblauwe water. Men vermoed dat dit zand (vol mineralen) is gecreëerd door een meteoriet inslag want alleen daar is er ooit een gevonden. Jaren heeft men dit zand gedolven om hoogwaardige cameralenzen van te maken maar dat mag inmiddels niet meer. Als je met dit zand in een flesje bij de douane wordt gesnapt ben je zwaar het bokkie.

Na dit prachtige uitzicht gaan we het strand nog even op en in de anderhalf uur dat we er verblijven ervaren we hoe het zand voelt aan de voeten (heel fijn klein zacht zand), hoe het soms zingt als je er over loopt en hoe het verblindt als sneeuw. Hier kunnen we nog even zonder stingersuit het water in (om de een of andere reden die ons niet duidelijk werd is het risico hier kleiner) en liggen we nog even op het strand.

Terug op de Thundercat staat er een prima lunch voor ons klaar en terwijl we tijdens die lunch een beetje door Turtlebay dobberen maakt deze baai z'n naam waar en duiken er regelmatig groene schildpadden (dezelfde soort die we in Maleisië al eens zagen en de eieren raapten terwijl ze ze aan het leggen was.) op om lucht te happen. Na de lunch gaan we door naar Mantaray Bay.

In Mantaray Bay hijsen we ons in onze stingersuits en gaan te water om te snorkelen. In tegenstelling wat de naam doet vermoeden hier geen Mantarays, maar George. George is een gigantische Napoleonsvis (baars) van zo 'n 1,5 meter. George is het dominante mannetje op dit rif en komt ons even bekijken een indrukwekkende verschijning zo vlak voor je neus. Bovendien wordt George begeleid door een leger van wat volgens ons trompetvissen zijn. Prachtig om door zo'n zwerm te zwemmen. Het is hier echter wat dieper, dus het koraal is voor ons snorkelaars niet zo goed te zien, hiervoor gaan we naar een andere plek.

Deze plek waarvan de naam ons even ontschoten is, is een mooie ondiepe plek waar we vlak boven het koraal hangen. Het koraal komt er voor in alle kleuren soorten en maten evenals de vissen. We zien en horen zelfs hoe een groep papagaaivissen aan het koraal knabbelt. Hier brengen we de rest van de middag door en varen rond 16.30 terug naar Arlie Beach.

Terug bij onze camper zijn we helemaal kapot. Een dagje op het Groot Barierrerif is best intensief. We maken dan ook een simpel potje klaar en zakken naast de camper lekker met een drankje in onze tuinstoelen onderuit...moe maar voldaan.