Zijn we weeeeer!!!!

Daar zijn we weer. Veilig in Victoria Falls. Hier het verslag van de laatste dagen. Tot zeer binnenkort.

Boes boes (Maandag 2 juni)

Ons avondeten bij het beroemde "Joe's beerhouse" in Windhoek was bijzonder geslaagd. De spies met verschillende soorten wild zoals koedoe, oryx, zebra, krokodil en struisvogel was spectaculair ( de wens om eens krokodil te eten kan ook van de bucketlist). Na het eten nemen we alvast afscheid van Sarah, Janine en Nils. Na twaalf dagen samen toch best wel even een moeilijk moment. Alex zien we morgen nog even.

Na weer eens een heerlijke nacht op zalige bedden, staan we om 6:00 uur op om onze rugzakken weer eens te reorganiseren. Daarna laden we de rugzakken alvast in de truck en begeven ons naar de ontbijtzaal. Een zeer uitgebreid ontbijt met roerei, bacon en worst later staan we weer buiten en nemen afscheid van Alex. Erg jammer want hij is een van de personen die we het liefst niet zien vertrekken. Onverwacht afwezig ( maar toch ook weer niet onverwacht) is Daphne, onze Maleisische einzelgänger. Het boterde niet zo tussen haar en onze gids en blijkbaar heeft ze besloten om uit de tour te stappen.
De nieuwe leden van de familie staan inmiddels klaar om in te stappen. Vanaf nu worden we vergezeld door 2 Engelse gasten, een Amerikaanse jongedame en een Italiaans stel. We zullen later zien wat voor vlees we in de kuip hebben.

Onze laatste stop voor de grens is het plaatsje Gobabis, waar we onze laatste Namibische dollars opmaken. Deze worden namelijk nergens buiten Namibië geaccepteerd en ook niet omgewisseld. Omdat we nog even tijd over hebben kijken we hier nog even goed rond en nemen het dagelijkse leven in het Afrikaanse dorp nog even goed in ons op. Alles gebeurt op straat en daarom lijkt het alsof er verschrikkelijk veel mensen in dit dorp wonen. Het is een drukte van jewelste.

Na de middag komen we aan bij de grens en het uitchecken aan de Namibische kant gaat zonder problemen. Als we na de rit door het stuk niemandsland bij de grens van Botswana aankomen gaat het in eerste instantie ook voor iedereen probleemloos totdat Ranuka, onze Indische medereizigster, aan de beurt is. Ranuka werkt voor de UN en heeft ook een UN paspoort (een zogeheten "laisser-passer/ allertijden doorlaten"). De grensbeambten in Botswana hebben geen idee wat het inhoudt en wat ze met haar aanmoeten. Wat volgt is wat heen en weer gebel met hun superieuren en tenslotte laten ze haar toe. Dit levert ons ongeveer een uur vertraging op.

Eenmaal in Botswana lijkt alles meteen minder gestructureerd en lopen de koeien, ezels en paarden overal. Met als resultaat dat we meerdere keren flink in de ankers moeten. Ook de afwezigheid van oude Europese gebouwen valt op. Botswana is eigenlijk nooit echt door een land gekoloniseerd geweest dus hebben deze ook geen oude gebouwen kunnen achterlaten.

Rond zonsondergang bereiken we de campsite "Ghanzi trail Blazers". Een kamp helemaal ingericht met oude bosjesman hutten. Als een optie zouden we in deze hutjes kunnen slapen, echter hebben we geen zin om hiervoor bij te betalen en besluiten onze tent op de zetten. Net zoals de rest overigens.

Na het eten verzamelen we rond het kampvuur waar we door enkele bosjesmannen en vrouwen worden begroet. Zij dansen vanavond rond het kampvuur en zingen liederen over hun cultuur. Kleine superatletische mannetjes springen met een soort belletjes aan hun enkels rond het vuur terwijl ze hun jachtverhalen uitbeelden. Hierna blijven we met een drankje nog wat hangen rond het kampvuur waar het een stuk warmer is. Het beloofd weer een koude nacht te worden.

Dutch in the Delta (Dinsdag 3 juni)

Het is weer eens een koude nacht geweest. Voor de meesten lastig om in te slapen (sommigen zijn qua slaapzak iets minder voorbereid dan wij) maar als voordeel, ook weinig tot geen muggen. We zijn in malariagebied dus ondanks de medicijnen die we slikken is het altijd nog beter om niet gestoken te worden.

Net na zonsopgang hebben we het ontbijt achter de kiezen en gaan we op pad naar Maun, de uitvalsbasis naar de Okavango Delta, waar vanaf morgen de complete ongerepte wildernis zullen ervaren. De rit ernaar toe verloopt vlot en we stoppen alleen bij de allereerste Baobab boom die we zien. Dit voor een kort fotomomentje. De Baobab wordt ook we de "ondersteboven boom" genoemd. Dit omdat hij er, als er geen blad in zit, uitziet alsof hij op de kop met z'n wortels naar boven staat. Sommige van deze bomen zijn zo dik dat er 20 mensen voor nodig zijn om de boom, hand in hand, in z'n geheel te knuffelen. Voor de boom die wij treffen zijn er maar 8 nodig. Desalniettemin een hele imposante boom om te zien.

Rond lunchtijd komen we aan op Sitatunga Camp in Maun. Nog voor de lunch krijgen we van een van de mensen die morgen met ons mee de bush ingaat een uitgebreide briefing. In het kort; als je s'nachts daar in de bush moet plassen altijd iemand wakker maken die meeloopt en voordat je überhaupt naar buiten gaat, eerst je hoofd naar buiten, in de bosjes schijnen en gele reflecterende ogen zijn niet goed. Blijf dan in je tent. Top...sommigen zij. Al wat zenuwachtig over dit uitstapje en dat wordt er na deze briefing niet beter op.

Als we geluncht hebben en onze tent hebben opgezet, vertrekken we naar het centrum van Maun om daar onze eerste Botswaanse Pula's te pinnen en boodschappen te halen voor ons Delta avontuur. Daarna is er voor degenen die geïnteresseerd zijn, tegen een mooie prijs alvast een scenic flight in een Cessna over de Okavango Delta. We zijn hier maar een keer dus DOEN.

Voor onze vlucht vertrekken we vanaf Maun international AirPort en moeten we dus ook aan alle normale veiligheid voorschriften voldoen. Dus door de metaaldetector enz. Na het opstijgen met onze Cessna, wat altijd avontuurlijker aanvoelt dan een groter vliegtuig, vliegen we in noordelijke richting naar het onderste gedeelte van de Delta. Meteen zien we al de eerste kuddes olifanten en giraffes die door het ondiepe water van de Delta waden. Eigenlijk gaat het de hele vlucht zo door. Overal in de stroompjes en riviertjes in het indrukwekkende landschap zien we allerlei kuddes. Echter is de hoeveelheid olifanten enorm. Dat beloofd wat als we daar morgen zonder enige bescherming zelf rondlopen. Spannend.

Eenmaal terug in het Kamp maken we na het eten onze rugzak klaar. We kunnen niet teveel meenemen omdat we eerst met een 4x4 naar een plek worden gebracht waar we in Mokoro's zullen stappen. De Mokoro is een uitgeholde boomstam voor 2 passagiers met achterop een meneer met een stok die het ding bestuurd. Meer dan onze dagrugzak mogen we niet meenemen. Onze tenten en voorraden worden met een aparte Mokoro vervoerd. De rugzak is zo gevuld. Nu eerst aan de koffie met een gebakje want Veerle is vandaag 22 geworden...klein feestje.

Allen met de natuur ( woensdag 4 juni)

Midden in de nacht worden we wakker door enige commotie en rennende voetstappen. Blijkbaar probeerden er 2 kerels in te breken in de tent naast ons ( bewoond door Marlou en Veerle). Toevallig moet Mama net op dat moment naar het toilet en betrapt de kerels net voordat ze het tentdoek opensnijden ( dat is geruislozer dan de rits) en de kerels slaan op de vlucht, half struikelend over onze tent. Helaas staat Maun hierom bekend. Men snijdt voorzichtig de tent open er reikt naar binnen op zoek naar iets van waarde, dit zonder de slapende bewoners te wekken. Echter, al zouden ze zijn geslaagd, iedereen van onze groep is op de hoogte van de reputatie van Maun en onze spullen liggen veilig in de kluis van de truck.

Hierna slapen we nog maar half en zijn ruim op tijd voor de wekker wakker. Als we hebben ontbeten wordt de tent afgebroken en worden al onze spullen ingeladen in een gereedstaande kleinere 4x4 truck. Deze truck zal ons naar de locatie brengen waar onze Mokoro's klaarstaan. Deze plek is moeilijk bereikbaar en onze truck Brenda is te zwaar en te log voor die wegen.

Compleet volgeladen en half zittend op onze spullen rijden we eerst een gedeelte de bebouwde kom van Maun binnen. Hier worden we overal zwaaiend begroet door de schoolgaande kinderen in hun schooluniformen. Uiteindelijk rijden we aan de noordkant van Maun de bush in.

Na een robuuste rit komen we aan bij onze mokoro's. Onze "polers" (zo genoemd vanwege de lange palen waarmee ze de mokoro besturen) beginnen enthousiast onze spullen van de truck in de Mokoro te laden. Binnen no-time zit alle mokoro's vol en vertrekken we in deze uitgeholde boomstammen de Delta op. Een prachtige omgeving en de trip tussen de waterlelies en het riet is heerlijk rustgevend. Het enige moment dat het minder ontspannend is, is het moment dat we een stuk open water moeten oversteken en er rechts van ons een groepje nijlpaarden in het water liggen. Achter ons horen we een nijlpaard een dreigend geluid maken. Uiteindelijk gaat het allemaal goed en komen we na ruim een uur op onze kampeerplek aan.

De plek ligt onder een enorme boom die een soort natuurlijk dak boven onze plek vormt. Hieronder beginnen de polers al enthousiast onze tent op te bouwen. Als de tent staat wordt ons verteld hoe ons toilet er uit gaat zien. Met andere woorden een gat in de grond iets verder op. Doe wat je moet doen en dek het af met een laagje zand. De schep en de toiletrol staan op een vaste locatie in het kamp. Als deze weg zijn, betekend het dat het toilet bezet is. Ook krijgen we hetzelfde verhaal als dat we al van Zenzo kregen over het s'nachts naar het toilet gaan. Met z'n tweeën en gele ogen in de bosjes is...oei.

Na alle uitleg hebben we tot 17.00 vrij en kunnen we zwemmen in een waterpoel dat in verbinding staat met de delta. Het zou veilig zijn en geen krokodillen en nijlpaarden bevatten. We gaan er maar van uit dat dit klopt en brengen de rest van de middag in en aan dit watertje door terwijl we tegelijkertijd zelf kunnen oefenen met het mokorovaren.

Om 17.00 uur hebben we onze eerste wandelsafari. Het gebied is niet bereikbaar voor voertuigen dus we zullen alles buiten de veiligheid van een auto moeten doen. De groep wordt opgedeeld in 3 groepen en elke groep krijgt een gids. Terwijl de zon langzaam onder gaat lopen we in een vrij droog gedeelte van de delta en krijgen van hem uitleg over allerlei planten en welke uitwerpselen van welke dieren zijn. Hier blijft het ook bij want de dieren laten zich niet zien. Wel zijn we weer getuige van een spectaculaire zonsondergang midden in de rimboe.

Als we terug komen komt de rimboe qua geluid in ieder geval tot leven en is het een kakofonie van geluiden. Drie stappen in het kamp begint er boven in onze grote boom iets enorm te kraken en valt er met een enorme dreun iets op de grond. Iemand op een haar na missend. Terwijl iedereen zich afvraagt wat dat was, valt de volgende. Onze boom wordt door de polers "sausagetree" genoemd, worstenboom dus. De vruchten van deze boom hebben de vorm van een barbecueworst en zijn ongeveer een anderhalveliterfles lang. Bovendien is het van een houtachtige structuur en wegen dus best wel wat. Een korte tijd later valt de derde. Er is inmiddels flink wat commotie ontstaan en iedereen verplaatst zich tot buiten het bereik van het bladerdak van de boom. Terwijl we de dag afsluiten met een drankje blijft het gelukkig verder rustig onder de boom en zijn er gelukkig geen slachtoffers gevallen.

Okavango Delta (Donderdag 5 juni)

Voor dag en dauw zijn we alweer op pad voor een wandelsafari. Dit keer zullen we een stuk verder lopen dan gister. De saliestruiken geven in het ochtenddauw een heerlijke wierrookachtige geur af. Nog meer dan gisteravond toen we er doorheen liepen. Vrijwel meteen vinden we een skelet van een giraffe. Uiteraard geen toeval want de gids weet natuurlijk dat dat ding er ligt maar voor ons voelt het als een ontdekking. Terwijl de zon opkomt zien we het eerste wild. Een gewone duiker ( een klein soort antilope)  even later gevolgd door een reedbuck ( rietbok). Het geeft een geweldig gevoel om in een totaal ongerepte omgeving rond te lopen en doordat we volledig op onze gidsen vertrouwen, voelen we ons totaal niet onveilig. Na ongeveer 1,5 uur stuiten we op een kudde zebra's en deze laten ons redelijk dichtbij komen. Een totaal andere ervaring om op ooghoogte met deze beesten te zijn in plaats van in een hoge truck. Als we even later door ongeveer anderhalf meter hoog gras lopen, is er ineens ontzettend veel beweging in het hoge gras rechts naast ons. Verstijft blijven we staan en wachten op de leeuw of luipaard di die ons vanuit dat gras zal gaan bespringen. Gelukkig stuiven er "slechts" 2 wrattenzwijnen (Pumba uit The Lionking) langs ons heen en kunnen we opgelucht ademhalen. Daarna schiet iedereen in de lach vanwege elkaars reactie. Daarna treffen we die wandeling helaas geen groot wild meer. Echter zien we nog wel een enorme uil op een tak vlak naast ons.

Als we terugkomen heeft mama een heerlijke popcornsnack klaar en kunnen we tot de lunch bijkomen, al zonnend bij het watergat. Ook na de lunch zijn we "vrij" tot 17.00.

Om 17.00 staat er een sunsetcruise met de Mokoro op het programma. In het mooie avondlicht zien we de zon langzaam zakken terwijl we door de kanaaltjes in het riet varen. Onze poler vertelt ons dat de kanalen door de nijlpaarden worden gemaakt terwijl ze 's nachts aan het grazen zijn. Best een knap staaltje werk dus.
Vlak voordat de zon definitief ondergaat varen we een groter open stuk op. Hier liggen de nijlpaarden te dobberen. Al onze Mokoro's worden als een tribune naast elkaar gemanoeuvreerd, zodat we als in een soort theater naar de nijlpaarden kijken terwijl zij om en om onder gaan en weer opduiken. Hun gebruikte lucht spuiten ze als een soort walvis weer naar buiten. We voelen ons niet helemaal op ons gemak. De wetenschap dat de veilige afstand tot een nijlpaard minimaal 50 meter is (en wij voor ons gevoel dichterbij zijn) en zij meer slachtoffers maken dan elk ander dier in Afrika, maakt ons ietwat onrustig. We zijn dan ook opgelucht als we na 10 minuten weer uit deze poel vertrekken. Overigens vroegen we ons af of er ook krokodillen in de Okavango Delta voorkomen. Het antwoord van de poler is "ja" maar niet nu. Blijkbaar zijn zij hier voornamelijk in de zomermaanden actief en trekken zij in de winter (en dat is het nu in Zuidelijk Afrika) ergens anders naartoe. 

Als de zon onder is gaan we snel weer terug naar ons kamp waar mama alweer met het eten wacht. Na het eten zorgen onze polers voor het entertainment en beginnen met allerlei liederen wat voor een authentieke Afrikaanse sfeer zorgt. Ze hebben er echt plezier in want de nummers worden steeds vrolijker en zij steeds beweeglijker. Uiteindelijk worden wij er ook in betrokken en staan we met z'n allen rond het kampvuur te dansen. Wat uiteindelijk nog volgt zijn allerlei groepsspelletjes en ontaard het geheel in een soort bonte avond.

Bye Bye Okavango (Vrijdag 6 juni)

We beginnen met onze laatste wandelsafari, deze keer een korte van slechts anderhalf uur. Met een Mokoro steken we over naar een ander deel van de Delta en meteen vinden we de huid van een cobra die uit z'n jasje is gegroeid.. Iets verderop de schedel en wat botten van een olifant. Als we naast de schedel staan in het niet te bevatten hoe groot zo,'n hoofd is. De bovenkant komt tot ons middel. Het bovenbeen proberen we op te tillen en blijkt een mooi item om mee te gewichtheffen in de sportschool. Ook vandaag stuiten we op een kudde zebra's. Dit keer een iets grotere kudde dan gisteren. Hier blijft het dan ook bij. Na drie wandelsafari's is de score wat lager dan we hadden gehoopt. Gelukkig hebben we tijdens onze rondvlucht over de Delta genoeg gezien, waaronder de buffel. We hebben dus nu 4 van de big five gezien. Bovendien zagen we meerdere nijlpaarden en is ons lijstje met dieren weer langer geworden. Inclusief het ervaren van het leven in de absolute wildernis, maak ons Okavango delta avontuur tot een succes. Een paradijselijk stuk natuur.

Terug in ons kamp wacht mama op ons met het ontbijt en beginnen de polers met het afbreken van onze tent. Hierna laden we de Mokoro's weer vol en collecteren bij iedereen een fooi voor onze polers. Wij doneren ook nog wat overgebleven appels en biertjes aan onze eigen poler. Hij is zo blij als een kind.

Er is een behoorlijke koude en sterke wind opgestoken en onze polers ondervinden daar op de terugweg uit de Okavango delta nogal last van. In de rietkanalen is het geen probleem maar de stukken open water die we moeten oversteken is een ander verhaal. Hier krijgt de wind vat op onze Mokoro's en worden we in die stukken dichter naar de nijlpaarden toe geblazen dan ons lief is. Bovendien is een Mokoro maar een wankel bootje en zijn er momenten dat we het gevoel hebben dat we kapseisen. Geen water waar je in wilt liggen.

Gelukkig komen we droog en in één stuk we op de oever vlak bij Maun aan en laden we de Unimog weer vol. Na een rit van 1,5 uur komen we weer in Camp Sitatunga aan een volgt het weerzien met Zenzo. Hij is de afgelopen dagen hier gebleven om de truck met onze overige spullen te bewaken. We doen de lunch in Sitatunga en laden de truck weer vol. Het innemen van onze plaats in truck Brenda voelt als thuiskomen.

Wat volgt is een redelijk comfortabele rit over een onlangs aangelegde 2 baans weg. Dit is wat zij hier de snelweg noemen en maakt deel uit van de Trans Kalahari Highway. Deze Highway zal ons de Kalahari uitleiden naar Victoria Falls. Een paar keer moet Zenzo hard remmen op deze Highway. Dit keer niet voor alle loslopende ezels en koeien maar voor kuddes giraffes.

Na zonsondergang komen we aan in Nata en zetten onze tent in het donker op. Er wordt gegeten, waarna mama tijden de koffie weer met een taart aankomt. Er is weer een Nederlander jarig. Dit keer is Volkert aan de beurt. We verzamelen ons met een stuk gebak bij het kampvuur en spelen wat raadselspelletjes, Black stories genaamd. Door vragen te stellen dien je te achterhalen wat er gebeurd is. Er ligt een naakte man dood in het bos, in zijn hand een lucifer. Wat is er gebeurd?

Chobe National Park (Zaterdag 7 juni)

Na een ijskoude nacht waarin onze was zelfs bevroren is, maken we ons klaar om weer op weg te gaan. We vertrekken om 7.00 uur en hopen om rond 11.00 uur in Chobe te zijn. 
Tijdens de rit lijkt het alweer alsof we op safari zijn na het bord "overstekende olifanten", zien we alweer de ene kudde na de andere, zowel olifanten als giraffes. Op de rustplaatsen wordt er zelfs met borden gewaarschuwd dat rusten en/of picknicken daar op eigen risico is. Je zit immers in een gebied met wild.

Rond de geplande tijd komen we aan in Chobe bij Thebe river camp, waar we onze tenten voor het laatst opzetten en wat vroeger dan normaal lunchen. We hebben namelijk om 12.00 uur een gamedrive. Dit keer niet met Brenda, maar met een heuse safari jeep. Dus dichter bij de dieren en meer open.

Eenmaal binnen in Chobe National Park, valt op dat de Springbokken hier niet voorkomen en de meest voorkomende antilope hier de Impala is. Enorme hoeveelheden komen we tegen. Onder ons in de Chobe rivier (die uiteindelijk uitmondt in de Zambezi) zien we een olifant zwemmen om te eten van het drijvende gras midden in de rivier. Even later treffen we de rest van zijn kudde op de oever. 

Nog iets later blijkt hoe dichtbij we inderdaad nu bij de dieren kunnen komen want even later hebben we een heuse staar competitie met een buffel die niet uit de weg wil. Zo gaat het de hele middag door. We treffen voornamelijk grote kuddes olifanten en giraffes, die rustig hun ding doen naast de auto. De wrattenzwijnen waren tot nu toe moeilijk te fotograferen omdat ze zo spichtig zijn maar ook die krijgen we vandaag eindelijk goed op de plaat. Zelfs de vogels laten zich hier makkelijk fotograferen. Helaas weer geen grote katten vandaag dus zijn we extra blij dat we geweldige ontmoeting met de leeuwen in Etosha hadden.

Na onze safari worden we rechtstreeks naar een boot gereden vanwaar we dezelfde safari nog eens zullen doen vanaf het water van de Chobe rivier. Ook hier gaat het vrolijk verder en zien we de kuddes olifanten en buffels zich te goed doen aan het water van de rivier. Sommigen zwemmen de grasvelden weer in en eten daar het gras en wij varen er tot op 2 meter naar toe. Vanaf de hoogte van de boot hebben we ook voor het eerst goed zicht op de nijlpaarden en zien we ze in hun geheel omdat we veiliger dichterbij kunnen komen. Daardoor kunnen we ook spectaculaire foto's maken als ze hun bek wijd opensperren. Ook nieuw op ons lijstje zijn de krokodillen. Bewegingloos liggen zij met hun bek open te zonnen. Al met al is dit dus geen plek om in het water te vallen dus.
In de boot zijn we wederom getuige van weer een spectaculaire Afrikaanse zonsondergang.

Als afsluiter van een perfecte dag en ter ere van het feit dat ze voor het laatst voor ons kookt, maakt mama vandaag een super driegangen diner klaar. We beginnen met een soort groentesoep met knoflookbrood. Daarna volgen de gebakken aardappels en koolsalade, met als klap op de vuurpijl en Koedoe steak rechtstreeks van het kampvuur. Ze sluit het het geheel af met een malvapudding met custard. Spontaan komen tijdens het diner de dankbetuigingen over en weer. Over hoe we de afgelopen weken een familie zijn geworden.
Morgen bereiken we onze eindbestemming. Wederom een fantastische plek op de wereldkaart maar ook een plek waar we afscheid van elkaar nemen en ieder onze eigen plek op de wereldkaart weer gaan innemen.

End of road (Zondag 8 juni)

In aller vroegte gaat de wekker weer en breken we voor de allerlaatste keer de tent af. Iedereen is wat zwijgzaam en het einde van de reis hangt als een soort onweerswolk over het ontbijt. We maken nog een laatste groepsfoto met Brenda als middelpunt en gaan weer op pad.

De grens met Zimbabwe is slechts een kwartiertje verderop en als we daar aankomen is het eerste wat we doen het uitchecken in Botswana. Het inchecken in Zimbabwe is echt een stuk lastiger en duurt langer dan welke grensovergang ook tot nu toe. Zimbabwe heeft een visa systeem en daar moet voor betaald worden, vervolgens wordt het papiertje klaargemaakt en moet in het paspoort geplakt worden. Het feit dat er rond en op het grenskantoor allerlei aapjes hun streken uithalen maakt het in de rij staan en wachten dragelijk.
Na ruim een uur gaan we uiteindelijk weer onderweg voor een ritje van maximaal één uur.

Na dat uur zien we in de verte een opstijgende wolk in de verder volledig blauwe lucht. Het is de opstijgende sproeinevel van het naar beneden razende water in Victoria Falls. Onze eindbestemming is in zicht. Als we het dorp Victoria Falls binnenrijden, gaan we direct door naar het activiteitencentrum zodat we onze laatste activiteit voor morgen kunnen plannen. Wij kiezen voor de wandeling met leeuwen maar dat wisten we maanden geleden al.

Hierna gaat het direct verder naar de watervallen zelf. Gelegen in een soort van regenwoud dendert het water met enorm geweld naar beneden. Net zoals 2009 in Iguazu (nog zonder Charissa ;)) is dit een overweldigend fenomeen en zijn beide watervallen met elkaar te vergelijken. Jezelf droog houden is nagenoeg onmogelijk en het opgestoven water klettert op diverse plekken als permanente regen naar beneden. Als we het hele traject langs de watervallen opgelopen hebben zijn we dan ook totaal doorweekt. Wij vinden het in ieder geval altijd nog beter dan in een te grote gehuurde knalgele of oranje regenjas rond te lopen.

Op een terras aan het begin van het park proberen we ons onder het genot van een cappuccino weer een beetje te drogen. Daarna gaat het richting souvenirshops aan de overkant van de ingang. Hier vinden we een paar leuke hebbedingen voor in onze souvenirkast. Zenzo pikt ons op en brengt ons naar het hotel waar we onze laatste overnachting hebben. Het Rainbow Hotel in Victoria Falls is een mooi luxe hotel en voelt als een beloning na 3 weken stof en zand.

Nu maken we ons klaar voor ons laatste diner met de groep in Afrika. We kijken er naar uit en we zien er tegenop...