Terug op de radar

We zijn weer even in beeld. Vanaf morgen verdwijnen we echter waarschijnlijk weer tot aan onze eindbestemming. Voor nu alvast veel plezier met het verslag en de foto's van de afgelopen dagen.

ps: de dierenfoto's houden jullie tegoed...we krijgen verder niets meer geopload op dit trage internet.

Back to basic (Woensdag 28 mei)

We hebben lekker uitgeslapen vandaag want we vertrekken pas om 10.00. Na het ontbijt ontmoeten we onze nieuwe medereiziger. Deze Indiase dame van middelbare leeftijd zal vanaf Swakopmund met ons meereizen naar Victoria Falls. We hebben nog plek want we hebben ruimte voor 24 personen en waren tot nu toe met maar 21.
Precies om 10.00 uur gaan we op pad. De reistijd zal vandaag niet lang zijn want ons reisdoel is maar 3 uur verder.  

Een keer stoppen we kort voor een fotomomentje en om even te kijken bij een kristalmarkt aan de kant van de weg. Wij kopen niets. 
Na precies 3 uur komen we aan bij  de Spitzkoppe. Waarom deze rots zo heet is niet zo moeilijk. Het is zo'n beetje de hoogste rots van deze omgeving, zijn silhouet was van verre te zien en loopt behoorlijk spits toe. De hoogte van deze granieten rots is 1829 meter een draagt de bijnaam "de Matterhorn van Namibië".

Onze plek aan de voet van de Spitzkoppe is weer helemaal basic. Het toilet is niet meer dan een gat in de grond en wassen doen we met een flesje water. Echter is het weer een supertoffe plek om te kamperen.
Na de lunch gaan we op pad voor een behoorlijke hike op en langs een aantal mooie plekken en beklimmen we wat rotsen voor alweer supermooie vergezichten. Een van de hoogtepunten is een soort natuurlijke stenen boog. Als we op een van de toppen staan zie je dat iedereen even een momentje voor zichzelf pakt en even los van de groep aan de rand van een klif gaat staan om de schoonheid van het landschap in zich op te nemen. Een momentje van bezinning.

Tegen de tijd dat we weer in het kamp aankomen gaat zon onder en wachten er met een biertje bij het kampvuur totdat mama het eten klaar heeft. Weer heeft ze zichzelf overtroffen. Als we aanschuiven voor het eten liggen er twee enorme snoeken klaar ( Ze noemt ze in ieder geval snoek maar of ze hetzelfde zijn als onze snoeken kunnen we niet beoordelen want de kop zit er niet meer op) met een heerlijke vulling. Zelden hebben we zo'n lekkere vis gegeten.

Na de afwas verzameld zich iedereen weer rond het kampvuur en leren we van Zenzo wat Afrikaanse liedjes. Zeker als er later wat drank in gaat wordt iedereen een stuk joliger en gaat het zingen een stuk makkelijker. Gezien al deze gezelligheid en de relatief warme nacht besluiten we met z'n allen in de open lucht rond het kampvuur onder de spectaculaire sterrenhemel te slapen. Gelukkig hebben we van een van de parkrangers gehoord dat de daar vooral 's nachts actieve luipaard geen gevaar voor mensen vormt als hij niet wordt bedreigd. Nu maar hopen dat we deze man op zijn woord kunnen vertrouwen.
 

Himba's (donderdag 29 mei)

De nacht buiten slapen was heerlijk maar de wekker komt volgens ons toch iets te vroeg. Een beetje brak staan weer precies op het goede moment op om de zon op te zien komen en te zien hoe mooi hij de Spitzkoppe belicht. De rots lijkt nu nog roder.

Om 19.00 is de truck weer geladen en gaan we op pad naar het stadje Uis. Uis is van oorsprong een Tin mijn stadje gesticht door de Nederlanders. Tin wordt er echter tegenwoordig niet meer gedolven. We zijn hier om wat boodschappen te doen maar als we bij de supermarkt komen blijkt deze op slot. Als we ons afvragen wat de reden kan zijn valt het kwartje...het is Hemelvaartsdag. Dit deel van Afrika is voornamelijk Christelijk dus is het gewoon een vrije dag. Een aantal mensen zijn door hun drinkwatervoorraad heen en kunnen dus niet aanvullen. De mensen die nog voldoende hebben doen geven allemaal een litertje weg zodat iedereen in ieder geval tot morgen vooruit kan en we weer de grote 5 literflessen kunnen inslaan.

Onze tweede stop vandaag is weet een marktje aan de kant van de weg. De kraampjes worden bemenst door Herero vrouwen en hun kinderen. Ze verkopen voornamelijk zelfgemaakte poppetjes die deze zelfde vrouwen uitbeelden. Van oudsher zijn de Herero nomadische veehouders. Hun status wordt bepaald door het aantal koeien dat ze bezitten. Hereovrouwen dragen, zoals ze ook bij deze kraampjes staan, veelal traditionele kleding: kleurrijke victoriaanse jurken en een theemutsachtig hoofddeksel. Deze niet zo Afrikaans aandoende kleding is ooit bij de Herero geïntroduceerd door een Europese missionaris vrouw.

Nadat we weer een kleine tien minuten op weg zijn stuiten we op een wegversperring van de politie. We worden staande gehouden en moeten allemaal ons paspoort presenteren terwijl een agent de bus in komt om deze te controleren. Gelukkig gaat dit allemaal minder strak en formeel dan gedacht en gaan de grapjes over en weer. De man blijkt fan van Van Persie.

Tien minuten later mogen we weer verder rijden en zien een driehoekig wit bord met rode rand. Geheel tegen de verwachting staat er geen springende ree of springbok op maar een olifant. Als we navragen bij Zenzo blijkt dat in deze omgeving het kleinere broertje van de Afrikaanse olifant voorkomt, namelijk de woestijn olifant. De kans dat we deze gaan zien is zeer klein. Deze olifant is zeldzaam en Zenzo heeft ze in acht jaar slechts 2 keer gespot.
De kans is klein....zo klein dat Zenzo een kwartier later vol in de ankers gaat omdat hij links in de struiken een groep woestijnolifanten spot. Een groep van ongeveer 10 olifanten staat links (helaas wel wat ver weg) met hun slurven aan de struiken te trekken.  Tot nu toe hebben we mazzel met het spotten van wild.

Een klein uurtje later komen we aan bij onze campsite in Kamanjab. Weer een zeer basic campsite, geen stroom, en een gat in de grond met daarop een wc pot gezet. Het krioelt er van de dassies (die beestjes die we ook op de Tafelberg zagen). Het blijkt dat de Himba's die we gaan bezoeken onze buren zijn. Als we goed luisteren horen we ze soms zelfs al iets tegen elkaar roepen en horen we hun honden blaffen.

Als we onze tenten weer hebben opgezet en onze lunch binnen hebben worden we door een gids, zelf inwoner van deze gemeenschap en de enige die Engels spreekt, opgehaald. Voordat we gaan leert hij ons nog even snel een paar woorden in zijn taal, zodat we straks mensen kunnen begroeten. Morro morro, perivi, mawa ( klinkt als), betekent; hallo, hoe gaat het, goed. Hierbij hoort het handenschudden in 3 delen, bijna zoals rappers elkaar begroeten. Vlak voor het dorp geven we de door ons meegebrachte kleurpotloden en kleurboeken af bij het schooltje net buiten het dorp. Behoudens dat de kinderen wel naar school gaan willen de Himba's hun cultuur behouden en kiezen ze ervoor om in hun hutten te blijven leven en zich zo te blijven kleden (of niet te kleden, het is maar hoe je het bekijkt).

Op zo'n honderd meter rennen de kinderen van het dorp ons al juichend tegemoet en nemen ons min of meer aan de hand mee naar het dorp. Van ons krijgen ze ballonnen en bellenblazers waar ze voorlopig wel even heel druk mee zijn. Eenmaal in het dorp wordt het meegebrachte maïsmeel overhandigd aan de koningin van het dorp. Zij verdeelt dit weer onder de andere vrouwen. Bij de Himba's is alles gemeenschappelijk bezit.

Vooral de dames zijn zeer onder de indruk van de schattige kinderen die door het dorp scharrelen en terwijl we demonstraties krijgen hoe de vrouwen zich wassen met rook ( alleen de mannen mogen zich wassen met water) en hoe zij hun haren vlechten en met vet insmeren, wordt er door hen maar half opgelet.

Onder het motto voor wat hoort wat, besluiten wij voor we weer vertrekken wat armbandjes bij hen te kopen. De Himba's hebben door hun levensstijl verder geen toegang tot geld maar doordat de beschaving steeds verder oprukt worden ze wel steeds vaker met geld geconfronteerd en hebben ze het ook vaker nodig. Omdat wij ongegeneerd foto's van ze hebben mogen maken, vinden we dat daar wat tegenover staat, dus kopen wij wat bij ze en helpen hen dus ook nog eens.

Terug in ons kamp wordt er tijdens het eten (een lekker stukje springbok onder andere) nog lang over nagepraat. Voor een ieder was dit een bijzondere ervaring. Een van de vele bijzondere ervaringen deze reis en er gaan er nog meer komen. Morgen bereiken we namelijk Etosha National Park. Met een beetje mazzel begint hier onze volgende bijzondere ervaring. Op zoek naar de Big Five. We zullen ze in Etosha niet allemaal treffen want de Buffel komt daar niet voor. Echter zien we die straks waarschijnlijk nog genoeg in de Okavango Delta.

Etosha National Park ( vrijdag 30 mei)

Precies op tijd worden we deze ochtend gewekt door de hanen van de Himba's. Half 6 dus.
De beoogde vertrektijd van 7.00 uur wordt ook weer ruimschoots gehaald. Om 9.00 komen we dan ook in het dorpje Outjto aan. Outjto is voor ons een complete verrassing. Het blijkt een bruisend toeristen dorpje, en degenen die niet kamperen hebben hier hun accommodaties vanwaar uit ze naar het Etosha National Park vertrekken.

Toevallig stoppen we precies bij de bakker met een aantrekkelijk terras. Iedereen wordt hier dan ook direct door aangetrokken, want we hebben een uur de tijd. Niet alleen moeten wij wat boodschappen doen maar Mama ook. Dus hebben we even tijd om op het terras van de bakker een heerlijke cappuccino (de eerste sinds tijden) met een soort saucijzenbroodje met boerewors (nee, geen typefout maar Zuid-Afrikaanse boerenworst) te eten. De laatste 20 minuten doen we de boodschappen die we gisteren niet konden doen.

De laatste drie uur rijden raken we vol goede moed over wat we in Etosha allemaal gaan zien want in die periode zien we al, voordat we in het park zijn: bavianen,impala's, wrattenzwijnen, 2 giraffes in de verte (komisch met hun hoofd boven de lagere bomen uit) en een rood hartebeest.

Nadat we de poort van Etosha zijn gepasseerd gaat het inderdaad volle bak verder en stuiten we meteen op een kudde zebra's. Een kilometer verder een kudde olifanten en diverse kuddes springbokken, bonte bokken en oryxen. Onze lunch hebben we bij een drinkplaats waar het een komen en gaan is van al deze eerder genoemde kuddes en zelfs een oudere solitaire olifant die zich komt wassen. Een prachtig gezicht.

Direct na de lunch ontdekken we de tweede van de Big five. Vlak bij een ander watergat, staat een zwarte neushoorn een beetje suf voor zich uit te kijken en is dus een gemakkelijk doelwit voor onze camera's. De rest van de middag zetten we met onze truck de game drive voort. Overal zien we kuddes zebra's, springbokken en meer kuddes van antilopesoorten die we al eerder zagen. We spotten nog 2 soorten hornbills (een soort Afrikaanse tucan) alvorens rond zonsondergang we op Halani campsite aankomen. De campsite is omheind om de dieren buiten te houden alhoewel de honingdas en de jakhals zich daar niets van aantrekken. Zij vinden altijd weer een weg om binnen te komen. 

Na het eten pakken we een biertje uit de koelbox en begeven we ons naar de drinkplaats die net buiten het kamp ligt. Vanaf een verhoging hebben we zicht op, de vanuit de campsite verlichte, drinkplaats en kijken over de omheining. Muisstil zit iedereen te wachten op wat er komen gaat als er een koppeltje olifanten verschijnt. De ademhaling van de beesten is goed hoorbaar. Als de olifanten zijn verdwenen komt er enigszins schuchter een zwarte neushoorn uit de struiken. Terwijl hij staat te drinken heft hij steeds zijn hoofd en gaat naar de struiken zitten staren...hij is onrustig....er zit daar nog iets. Omdat zijn dorst gelest is of omdat hij zijn zenuwen niet meer kan bedwingen verdwijnt hij toch maar weer in de bush. Dan zien we ineens wat de reden was van zijn onrust. De neushoorn is nog niet weg, of klinkt een angstaanjagend geroep uit de struiken..we hebben een vermoeden. Alsof het voor hen een sein veilig is gegeven door het geroep, verschijnt er een kleine groep hyena's. Onaantrekkelijke maar boeiende beesten. Snel drinken ze wat water en verdwijnen dan weer in de duisternis. De rest van de avond blijft het stil. Tijd om te gaan want morgen begint onze gamedrive ook al weer voor zonsopgang.

Op Safari (zaterdag 31 mei)

Uiteraard gaan we weer vroeg uit de veren en na een heerlijk ontbijt met pannenkoekjes zijn beginnen we voor zonsopgang met onze gamedrive. De tenten hebben we reeds bij ons want vanavond slapen op een campsite in een ander gedeelte van Etosha.

Tijdens onze rit in het eerste deel van de ochtend gebeurt er weinig. We zien de inmiddels gebruikelijke kuddes zebra's en springbokken maar daar zijn we inmiddels al wel aan gewend. Halverwege de ochtend komen we aan bij de Etosha pan. Een enorme zoutvlakte (zoutpan) waar we veilig kunnen uitstappen. Er groeit namelijk helemaal niets en we zijn al zo ver de vlakte op dat we elk dier van mijlenver zien aankomen. Op deze vlakte spelen we een beetje met onze camera's. Doordat er niets staat of groeit is er namelijk geen referentiekader dus kun je er mooie optische illusies creëren. Door een object en/of persoon op verschillende afstanden te fotograferen, kun je bij wijze van spreken iemand verkleinen en op je hand laten staan. In ons geval balanceert een mini Charissa op een waterfles.

Eenmaal terug in het begroeide gedeelte van het park stoppen we bij een van de drinkplaatsen. Al gauw spotten we in de verte onze eerste leeuw. Weer een van de big five.
Het beest lig in de verte in de schaduw te rusten. Helaas kunnen we niet dichterbij. Terwijl de mensen met pocketcamera's balen dat op hun foto niet zoveel te zien is en ze bij de mensen met de grotere spiegelreflexcamera's de plaatjes komen bekijken, fluistert onze gids vanuit de cabine iets door zijn microfoon. "Right side" klinkt het zacht en terwijl we omkijken zien we op nog geen 2 meter van onze truck en mannetjesleeuw uit de bosjes stappen. Dichterbij kan niet. Het beest negeert ons compleet en stapt recht onder onze volledig geopende ramen op het watergat af. Alle mogelijke prooidieren zijn inmiddels gevlucht van het water. De aanwezige olifant neemt echter een defensieve houding aan en wacht op wat er gaat gebeuren. De leeuw neem een paar ferme slokken water, loopt naar een boom en ploft daar neer in de schaduw. Onder dezelfde boom blijkt nog een mannetjesleeuw te liggen die we compleet over het hoofd hebben gezien. Als er een tijdje niet meer gebeurd rijden we verder.

Na deze ontmoeting is het tijd voor een sanitaire stop. Links en rechts in het park zijn kleine toiletgebouwtjes met daaromheen een groot hek. Je moet tenslotte we veilig je behoefte kunnen doen en het park is zo groot dat naar een campsite rijden geen optie is. Het hek gaat echter niet vanzelf open dus vraagt Zenzo of Nico (als hij durft) het hek open en dicht wil doen. Nico stemt toe en stapt, nu even alle bosjes in de omgeving bestudeerd te hebben, uit de truck en opent het hek. Een vreemd onheilspellend gevoel als je net een paar minuten geleden een paar van die grote mannetjesleeuwen in de buurt hebt gezien. De truck rijdt de omheining binnen en iedereen die naar het toilet moet veilig kan uitstappen. Het ritueel herhaald zich bij vertrek ook zonder problemen.

Op weg naar onze volgende campsite zien we weer de gebruikelijke kuddes maar ook nog een paar giraffes. Rond één uur rijden we Camp Okaukuejo binnen, weer een omheinde campsite. Hier zetten we onze tenten op en hebben we onze lunch. Mama heeft noedels gemaakt. Deze campsite heeft een zwembad dus na de lunch is het heerlijk om even af te koelen. De dames vinden het iets te lekker en besluiten de rest van de middag aan het zwembad te blijven liggen. De mannen echter ( jagers dat ze zijn ) drogen zich af en maken zich op voor nog een gamedrive.

De gamedrive begint goed met een aantal dieren die we nog niet eerder zagen. De Maraboe en enkele grondeekhoorns laten zich snel zien. Ook treffen we weer een leeuw. Daarna is het echter het gebruikelijke. Grote kuddes zebra's en springbokken, een enkele giraffe en olifant en heel veel jakhalzen. Het gewenste luipaard blijft echter uit. Het gaat nog een hele klus worden om dit dier van de big five te te zien.

Terug van de gamedrive kijken we voor het eten nog even snel bij de waterplaats van onze campsite. Net op tijd. Als we aankomen arriveert er net een enorme kudde olifanten. Een lange rij van wel 40 dieren van alle leeftijden. Een heel indrukwekkend gezicht. Recht voor onze neus gaan deze dieren helemaal los bij het watergat. Drinken, spelen, spetteren, knuffelen en toeteren. Een half uur kijken we onze ogen uit. Daarna vertrekken ze weer met de ondergaande zon.
Tijdens het eten wordt er nog druk over nagepraat. Het eten vlees bij het eten, een lekker stukje Oryx, is overigen heerlijk. Wij pleiten voor de introductie van de Oryx in de Nederlandse weilanden. Maar dat terzijde.

Weer brengen we de rest van de avond door bij de waterplaats. Diverse neushoorns met  jong en een  olifant laten zich zien. Echter weer geen luipaard. 

Reorganiseren in Windhoek ( zondag 1 juni ).

Weer worden we gewekt door een dier. Dit keer echter geen haan zoals bij de Himba's maar een heuse leeuw. Om 4.15 klinkt er meerdere malen een enorme brul. Het is alsof het beest naast onze tent zit. Gelukkig bedenken we ons snel dat Zenzo ons heeft verteld dat het beest dan nog best 5 km verderop kan zijn. Het maakt de beleving er niet minder om. Wat geweldig om in het pikkedonker in je tentje te liggen en dit te horen. Trouwens ook het geluid van de zebra's en de hyena's mag er wezen.
Na het ontbijt maken we ons weer op voor een lange reisdag. Het is de bedoeling dat we vandaag Windhoek bereiken, onze laatste overnachting in Namibië.

Voor het eerst rijden we in Namibië op geasfalteerde wegen. En omdat het zo'n rustige rit is valt iedereen na een half uurtje al in slaap en worden we door Zenzo gewekt als we aankomen bij onze eerste ruststop. Ook hierna gaat bij iedereen het licht uit en worden we wederom gewekt, dit keer voor de lunch. We lunchen op een parkeerplaatsje tegenover een souvenirmarkt. We kopen een paar kleine items voor de heb.

Het laatste stuk naar Windhoek is zo gepiept en is zowaar over een echte snelweg. Als we aankomen in Windhiek rijdt Zenzo ons door de stad. Een soort stadssafari zullen we maar zeggen. Dan dropt hij ons ergens zodat we op eigen gelegenheid kunnen rondzwerven. Echter ondanks de 330.000 inwoners die deze hoofdstad van Namibië rijk is, valt er op zondag ook niets te beleven en zijn de meeste zaken gesloten.

Tegen het eind van de middag komen we aan in onze lodge vanwaar we ons gaan voorbereiden op ons Botswana avontuur. Hier slapen we één nacht in een huisje en bereiden we onze spullen op nieuw voor (lees: delen we de rugzakken opnieuw in). 
Nu bereiden we ons voor op de laatste keer (uit) eten met de hele groep. Morgen stappen er 4 Duitsers uit en stappen er 3 nieuwe mensen in. We hebben gemengde gevoelens. Het is alsof we afscheid moeten nemen van 4 familieleden en er 3 indringers bijkomen....We zullen zien.