Go West

4 juni 2016

Het is wederom heerlijk weer als we opstaan. Reden te meer om lekker rustig aan te doen en op het houten picknicktafeltje naast onze auto stallen we onze hele ontbijt tafel uit. Daarna is het tijd om onze voorraden aan te vullen in de supermarkt aan de overkant.

Even na tienen gaat het dan weer op pad. Toch wel aan de late kant. We willen namelijk toch zo'n 300 km gaan overbruggen en een groot deel daarvan gaat over gravel en bergpassen. Dat zal dus niet heel snel gaan en bovendien willen we ook nog wat zien onderweg.

Het beloofd weer een dag met bijzondere uitzichten te worden en we stoppen dan ook regelmatig op een paar mooie foto's te maken. Eigenlijk willen we alles wel op de foto zetten, dat is het grootste probleem van IJsland, alles is zo mooi, je blijft plaatjes schieten.

Onze eerste stop is rond de lunch. In de Skötufjord stoppen we bij het boerderijtje Litlibær, gebouwd in 1895' verlaten in 1969 en in 2002 gerestaureerd onder toeziend oog van het Nationaal museum. Nu dient het als een soort koffiehuisje waar we lekker genieten van een bak koffie met zelfgemaakte wafels. We zitten in een kamer zoals die destijds was, tussen de foto's van toen.

Vervolgens gaat het door naar Ísafjördur, de belangrijkste handels en vissersplaats van de Westfjorden. Een leuke plek zo te zien maar eigenlijk hebben we te weinig tijd. Na een korte wandeling (en wat winkeltjes) in de hoofdstraat gaat het weer verder.

In plaats van het volledige fjord uit te zigzaggen (zoals we in de ochtend deden) gaat het nu via een aantal bizarre bergpassen van de ene naar de andere fjord. Het karretje komt niet verder dan de 2e versnelling terwijl de wielen naar grip zoeken op het rollende gravel. Bergaf net zo, in de 2e versnelling gaat het bijna volledig op de motorrem naar beneden om te zorgen dat we niet gaan rollen op het gravel of te veel snelheid maken. In beide gevallen is er geen vangrail om ons op te vangen. Best tricky maar supergave vergezichten.

Alsof we nog niet genoeg hebben van alle watervallen (we hebben er nog een paar te gaan trouwens) stoppen we op de hoogvlakte bij Dynjandisheidi ook nog maar even bij de Dynjandi, de enige waterval zonder de toevoeging -foss. Zeker niet minder spectaculair.

Inmiddels is het 19:00 en we willen vanavond in Breidavik zijn dus we moeten nog even vol gas, voor zover dat kan op een bergpas vol gravel. Op het laatste stuk voor Breidavik worden we nog verrast door een scheepswrak  langs de weg. Het blijkt de Gardar, het oudste metalen schip (1912) in IJsland. Hoe het ding daar terecht is gekomen is ons niet duidelijk.

Uiteindelijk komen we om 21:30 aan in Breidavik....bijna het meest Westelijke puntje van Europa. Het meest westelijke punt bereiken we morgen. .....