Zijn we weer..

Daar zijn we weer. Na een aantal dagen van de radar te zijn geweest zijn we weer even in een soort van bewoonde wereld. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen vinden jullie hier onder. Alles in een keer achter elkaar.

Road to Namibia (Donderdag 22 mei)

Na een ijskoude nacht staan we alweer om 5.30 naast de tent om deze af te breken. Vandaag hebben we een van onze langste ritten dus moeten we op tijd op pad. Aangezien het winter is zijn de dagen korter dus is de zon in geen velden of wegen te bekennen. Juist hierdoor wordt het afbreken van de tent onder een geweldige sterrenhemel waarin zelfs de nevel van ons sterrenstelsel te zien is een bijzondere ervaring.
Mama heeft, als we de tent hebben afgebroken en de truck hebben gelegd, het ontbijt klaar staan. Met goede zin beginnen we aan onze tweede Afrikaanse Massage.

Vandaag staat er geen activiteit op het programma en zullen we de hele dag gebruiken om te reizen. Al gauw vallen de eerste mensen in slaap. Veel hebben een behoorlijk zware nacht achter de rug omdat hun slaapzak niet geheel aan de omstandigheden voldeed en ze de hele nacht hebben wakker gelegen van de kou. Die van ons, voldeed net, dus wij hebben wel een paar uurtjes kunnen pakken.

Echt veel tijd voor leuke fotomomenten hebben we vandaag niet dus zullen we de mooi landschappen al rijdend moeten afleggen. Het ene prachtige panorama na het andere trekt aan ons voorbij. Op een gegeven moment stoppen we maar met foto's maken want er komt geen eind aan. Landschappen nog wijdser en eenzamer dan tijdens onze Amerika trip in 2011. Wij dachten dat het niet ruimer kon...wel dus. Het is maar goed dat onze truck een dubbele tank heeft want tussen 7.00 en 14.00 tellen we slechts 2 benzinestations.

Na onze lunch langs de weg waarbij Mama binnen no-time een fantastische pasta lunch op tafel tovert, rijden we het plaatsje Sprinkbok binnen. Sprinkbok is een plaats waar onze Nederlandse voorouders ooit koper vonden en daarom het stadje stichtten. Hier ontstond de koperroute. Momenteel is Sprinkbok een slaperig woestijnstadje die wij slechts gebruiken om onze voorraden aan te vullen voordat we morgen de grens met Namibië oversteken.

Weer volgeladen is het nog maar een kleine sprint naar onze campsite. Rond 17.00 komen we dan ook aan in Riddlers bushcamp. Deze campsite is gelegen aan de Oranje rivier, ook wel de Gariep genoemd (De Gariep is destijds door de Nederlanders Oranjerivier genoemd, uiteraard naar het huis Oranje). Als onze tent staat is het eerste wat we doen een duik nemen in de rivier en proberen naar het midden te zwemmen. In het midden loopt namelijk precies de grens tussen Zuid Afrika en Namibië. Doel is om even Illegaal in Namibië te zijn door over het midden te zwemmen. Ondertussen gaat de zon weer spectaculair onder. 

Onze maaltijd, wederom heerlijk bereid door Mama nuttigen met z'n allen rond een kampvuur onder een nog weer spectaculairder wordende sterrenhemel. In de kleine openluchtbar bouwen we daarna nog een klein feestje, een van de Nederlandse meiden wordt om 00.00 namelijk 21 en dat moet uiteraard gevierd worden.

Zo this is Africa. (Vrijdag 23 mei)

De wekker gaat vandaag pas om half acht omdat we vandaag een relatief korte reisdag hebben. Echter wordt het voor een van de twee wel een iets drukkere dag,...Nico is vandaag ingeroosterd en is druk met allerlei klusjes. De truck uitvegen, Fruit en groenten snijden, opruimen en afwassen enz.

 Inmaak ingepakt en vertrokken staan we binnen 10 minuten aan de grenspost tussen Namibië en Zuid Afrika. Nog aan de Zuid Afrikaanse kant moeten we ons in het migratie kantoor uitchecken en krijgen we een stempel in ons paspoort met "departed". Daarna stappen we weer in onze truck, waarna we ongeveer een kilometer door een met prikkeldraad en hekken omgeven weg naar de Namibische kant rijden (uiteraard stoppen we nog even voor het bord "welcome in Namibia". Bij de Namibische controlepost aangekomen gaan we weer naar een kantoortje om onszelf in te checken en stempels te halen. Nu zijn we definitief binnen.

 Onderweg in Namibië is het meteen over met het asfalt. Ongeveer 10 procent van de wegen Namibië is verhard de rest is zand of gravel... De Afrikaanse massage gaat nu echt beginnen. Verder verdwijnt ook het laatste restje westerse karakter dat in Zuid Afrika nog wel voelbaar en zichtbaar was. Nu zijn we in het echte Afrika.

De rest van de ochtend en begin van de middag rijden we onverhard door de woestijn en zijn helemaal op onszelf aangewezen, er is werkelijk helemaal niets. Het gevoel van grootsheid dat we in Amerika hadden is misschien wel vertienvoudigd. Het enige teken van leven is de stofwolk in de verte achter ons en de dieren die we regelmatig zien. Al krijgen we die niet steeds op de foto.
Overigens houden we een lijstje bij, welke dieren we op welke plek en dag zagen. Vandaag voegen we Kudu, klipspringer en struisvogel aan het lijstje toe.

Rond 14.00 komen we aan in Hobo's restcamp en blijkt dat het inrichten van het kamp inmiddels routine aan het worden is en binnen no-time staan alle tenten en zit iedereen aan de lunch. Na de lunch is het nog even tijd voor jezelf en om 15.45 vertrekken we naar Fishriver Canyon.

Fishriver Canyon is het Afrikaanse equivalent van de Grand Canyon en is de op één na grootste van de wereld. Echter is deze Canyon ook minder bezocht en dus minder druk dan de Grand Canyon en dus is onze wandeling langs de rand van de kloof misschien wel een nog boeiender ervaring. Rond 17.30 gaat de zon onder en komt de koelbox uit de truck. Wat een plek om met een wijntje in je hand de zon onder te zien gaan.

In het pikkedonker rijden we later zingend terug naar de campsite daar wacht Mama alweer met het eten...en helaas ook nog een paar huishoudelijke klusjes...

This is no holiday...this is an adventure  (zaterdag 24 mei)

Op een van de vroegste vertrekdagen heeft Charissa dienst, het ontbijt moet om 05:15 klaarstaan. We hebben weer een lange reisdag voor de boeg. Om 06:00 heeft iedereen gegeten, hebben we het kamp opgebroken en vertrekken we richting de Namib woestijn.

In de truck zien we de zon opkomen en spotten we ook weer kleine groepjes struisvogels, springbokken en zelfs een Oryx ( gemsbok). Ondanks dat het landschap steeds lijkt te veranderen, is er een ding dat niet veranderd en dat is de enorme uitgestrektheid en leegte. Het enige dorp/ gemeenschap die we vandaag passeren is het plaatsje Bethanie dat zijn naam kreeg van de missionarissen die er destijds de bevolking tot het Christendom bekeerde. Hier brengen we onze koffiepauze door.
Uren gaat het daarna verder door dit landschap waar verder niemand lijkt te wonen en het enige teken van menselijk leven is zo nu en dan de stofwolk in de verte. Auto's die je van ver ziet aankomen en nadat ze je passeren enkele seconden met hun stof het zicht ontnemen.

Onze lunch nuttigen we weer aan de kant van de weg. Echter in Afrika is dat een totaal andere beleving als in Europa op een grote parkeerplaats met tankstation. Terwijl we daar wegrijden ligt er vlakbij een pofadder aan de kant van de weg te zonnen. Perfect te poseren voor ons vinden wij. 

Uiteindelijk is dit ook de plek dat Zenzo merkt dat er iets mis is met Brenda ( zoals de truck liefkozend genoemd wordt.) We ontdekken dat er stukken rubber uit het loopvlak van de band ontbreken. Dat wordt een wiel wisselen. Niet hier want we willen graag voor donker onze bestemming bereiken. Dus rijden we door, zij het met een aangepast tempo.

We komen hierdoor dan ook ruim op tijd aan bij de Sesriem Canyon waar we nog even doorheen wandelen alvorens we naar onze campsite in het Namib Naukluft National park gaan. Sesriem Canyon is een smalle kloof waar men vroeger water omhoog haalde met een emmer. De totale lengte om het water inclusief emmer naar boven de kunnen halen was de lengte van zes riemen...zie hier..Sesriem.

Terwijl Charissa met Mama en 2 anderen die ook dienst hebben aan het eten beginnen helpt Nico Zenzo met het wisselen van het wiel. "This is no holiday guys, this is an Adventure". Na wat sloop en breedwerk (de wielmoeren zitten gruwelijk vast) is het wiel net voor het avondeten gewisseld...goede timing dus. De pasta Bolognese die Mama met behulp van de meiden heeft bereid smaakt nog beter na een beetje werk.

De avond brengen we door met de nieuwe hobby van zo'n beetje de hele groep, sterren fotograferen. De Melkweg is hier zo duidelijk zichtbaar dat bijna iedereen, nadat ze de juiste instellingen gevonden hebben, de meest prachtige plaatjes kunnen maken.

Morgen zonsopkomst op Dune 45...bidden voor een wolkeloze hemel.

Desert sunrise, desert sunset. (Zondag 25 mei)

Al om 05:15 zitten we vandaag alweer in de truck. Het is de bedoeling dat we de zon zien opkomen vanaf Dune 45 in de Sossusvlei, een deel met rode zandduinen in de Namib woestijn. Het is nog een stukje rijden en we moeten de duin ook nog beklimmen. Ontbijten doen we achteraf pas.

Het is een kleine 45 minuten rijden naar Dune 45 (alle duinen zijn blijkbaar genummerd) en als we er aankomen wordt het eerste daglicht al zichtbaar. Alhoewel Dune 45 niet de hoogste duin is, is dit wel de meest karakteristieke en voor een zonsopkomst het meest strategisch gelegen. Vol goede moed beginnen we aan de beklimming maar al snel wordt het eerste gepuf en gesteun hoorbaar. Bedenk hoe zwaar het is om een berg met mul stuifzand te beklimmen maar dan om 06:00 's ochtends en met een berg los zand van 150 meter hoog.

Uiteindelijk is iedereen met een beetje wilskracht precies op tijd boven en laat de zon dan ook niet lang op zich wachten. Prachtig oranje steekt de zon zijn kop boven de horizon uit om de toch al rode zandduinen (er zit veel ijzeroxide in het zand dus de rode kleur is in principe gewoon roest) nog roder te doen laten overkomen. Iedereen is plotsklaps stil en je hoort enkel af en toe nog het klikken van een fotocamera. Verder is het net zoals we reeds in Monument Valley beschreven, oorverdovend stil. Het is een overweldigend moment en een aantal dames staan zelfs op het punt om emotioneel te worden.

De tocht naar beneden gaat gelukkig een stuk gemakkelijker een beneden staat Mama ons al op te wachten met een geweldig eieren en spek ontbijt. Een geweldig ontbijt op een geweldige locatie na een geweldige start van de dag. Niemand heeft ook maar enig probleem met onze extreem vroege start. 

Direct na het ontbijt worden we opgepikt door een aantal kleine 4x4 Landrovers. Zij brengen ons naar een punt waar zij niet meer verder de woestijn in kunnen. Vanaf hier lopen wij zelf nog 1 kilometer verder totdat we uitkomen bij de Dedvlei ( ook wel deathvalley genoemd en niet te verwarren met de Amerikaanse variant). Dedvlei is misschien wel het meest gefotografeerde gedeelte van de Sossusvlei. De combinatie van 1000 jaar oude dode bomen, de witte valleivloer, de rode zandduinen en de strakblauwe lucht, zorgen voor een bijna buitenaardse aanblik. Je waant je haast op een andere planeet.

Op de terugweg naar Brenda spotten we een grazende Oryx, nog weer een stuk dichterbij dan gisteren. Zo dichtbij nog imposanter dan gedacht. De plek waar Brenda staat zwerft zelfs een jakhals rond. Totaal niet schuw en deze laat zich gewillig fotograveren en laat ons zelfs op bijna aaiafstand komen. Proberen te aaien doen we maar niet want hondsdolheid is een behoorlijk probleem bij deze beesten.

Eenmaal terug op onze Namib Naukluf Desert Camp, breken we onze tenten af. Als wij onze tent oprollen om deze in de hoes te kunnen doen, kruipt er ineens een Schorpioen onder vandaan. Gelukkig is het beestje banger voor ons dan wij voor hem en probeert hij zich zo snel mogelijk te verbergen onder een steen. Uiteraard grijpen wij dit moment aan om het beestje nog even op de foto te zetten.

Na de lunch gaan we onderweg naar het plaatsje Solitaire. Het kleinste dorp van Namibië met 92 inwoners en omdat het is gesticht door 2 Nederlanders, in een reclamespotje voorkomt (wij hebben geen idee welke en niemand heeft ons dat nog kunnen vertellen) en de hoofdrol speelt in een boek geschreven door een Nederlander, is het inmiddels een toeristische attractie geworden.

Nog weer een uur later komen we aan in Bushmans Camp. Wederom een prachtige plek en vanuit onze tent, die we op verse zebrasporen plaatsen, hebben we weer een geniaal uitzicht over de vlakte met daarachter de bergen. Als de tent eenmaal staat is er nog één activiteit op deze toch al met activiteiten gevulde dag. We trekken nog even met een Bushman ( zelf geen bosjesman of San, die ontmoeting volgt later in deze trip) de Bush in om daar het een en ander te leren over de woestijn en alles wat daarin leeft. Hierin neemt hij allerlei San overlevingstrucs mee in zijn verhaal. Uiteindelijk sluiten we af met een zonsondergang, even spectaculair als de zonsopkomst, echter in een ander deel van de Namib woestijn.

'S avonds zitten we lekker met een drankje buiten in het kamp. Zoals de Bushman reeds voorspeld heeft verschijnen er Zebra's bij de kunstmatige drinkwater voorziening die hij heeft aangelegd. Een bijna spookachtige verschijning al deze beesten bij de drinkbak  verschijnen. Witte silhoueten in het donker slechts verlicht door de miljoenen sterren. Een perfect einde van een perfecte dag.

Swakop. (Maandag 26 mei )

Dat het hele ritueel inmiddels routine is blijkt wel dat iedereen een kwartier voor de geplande vertrektijd klaarstaat. Tenten reeds onder in de truck opgeborgen en iedereen heeft reeds gegeten. We kunnen weer. Op naar Swakopmund, door de locals ook wel Swakop genoemd. Vanavond en morgen slapen we in een lodge in de toeristen hoofdstad van Namibië. Even tijd op alles weer te reorganiseren, bij te vullen, repareren, wassen maar vooral ook even een vakantie in de vakantie.

Onze eerste stop is bij de Tropic of Capricorn, oftewel de steenbokskeerkring. Deze keerkring zie je uiteraard normaal gesproken alleen in je atlas dus is de locatie van die denkbeeldige lijn hier gemarkeerd met een bord. Uiteraard wordt dit even een fotomoment.

Na nog wat andere fotografische stops rijden we rond 11.00 Walvisbaai binnen. Walvis baai ligt midden in de woestijn aan de Skeleton coast en is de belangrijkste haven van Namibië. Anders dan de naam doet vermoeden zijn wij hier niet voor Walvissen, dit is namelijk niet het seizoen. Liggend op de Route naar Swakopmund is het voornamelijk bekend om de grote zwermen flamingo's die deze plaats aandoen. Met de camera in de hand struinen we hier de kustlijn af om plaatjes te maken van deze vreemde roze vogel.

Een uurtje of anderhalf later rijden we via de Skeleton coast ( zo geheten vanwege de grote hoeveelheden scheepswrakken voor de kust maar ook vanwege het feit dat in veel gevallen de bemanning er ook nog bij ligt) Swakopmund binnen. Het eerste wat we doen is even langs het activiteiten centrum. Zoals gezegd is Swakopmund de toeristische hoofdstad van Namibië en gezien het feit dat we morgen vrij zijn en geen reisdag hebben kijken we wat we hier allemaal kunnen beleven. Wij besluiten om morgen te beginnen met een dolfijnen cruise en dan na de lunch met een quad over de zandduinen te raggen. 

Nadat we dit gedaan hebben, checken we in bij de Amanpuri Travelers Lodge. Zenzo gaat meteen weer met Brenda op pad. Er mankeert nogal wat aan haar en hij wil dat dat verholpen is als we woensdag weer verder trekken. Wij lijven alvast een kamer in en beginnen aan onze was.  Vanavond gaan we lekker uit eten met de hele club. We zijn alvast nieuwsgierig of er springbok en struisvogel op de kaart staat.