Rustig an

Dinsdag 14 mei 2019

We zijn toch een beetje brakkig vandaag. Of het nou ligt aan het feit dat het gisteren zo’n lange dag was of aan alle biertjes die we gisteren hebben genuttigd, doet er niet toe. We doen in ieder geval niet veel vandaag.

We slenteren een beetje door het oude deel van Chiang Mai dat binnen de stadsmuren ligt en vinden ‘s middags een leuk plekje om te lunchen. De rest van de dag liggen we lekker met een fruitsmoothy aan het zwembad. Helemaal lekker zo.

Daytrip.

Woensdag 15 mei 2019

Om 7.00 uur staat er al een busje met een gids voor de deur die ons oppikt voor een druk dagje.

Nadat we nog een paar andere koppels hebben opgepikt gaan we via de bergen op pad naar Chang Rai, op ongeveer 2 uur rijden vanaf Chiang Mai.

In Chang Rai bezoeken we de Witte Tempel, ofwel Wat Rong Khun. We hebben al wat tempels gezien en er stonden er in principe ook niet meer op het programma omdat het in onze ogen toch wel meer van hetzelfde is. Wat Rong Khun blaast ons dan ook werkelijk omver.

De Witte Tempel is meer dan een tempel, eigenlijk is het een groot kunstwerk. Een eerbetoon aan het Boeddhisme.

Het meest bizarre is toch wel “Het pad naar de hemel”.  Via een pad met onder en naast je de chaos, verdoemenis en de handen die naar je enkels grijpen vanuit de hel, kom je aan bij twee mythische wachters. Zij beoordelen je en besluiten je toegang te verlenen tot de hemelpoort.

Via de brug steek je over en komt dan aan in de hemel. Dit is het hoofdgebouw waar geen foto’s gemaakt mogen worden en hangt vol met muurschilderingen van de verlichte Boeddha.

Vanaf hier rijden we verder naar de Karen bergstam, ook wel Longnecks genoemd. De vrouwen dragen al vanaf hun 5e jaar koperen ringen om hun nek en daar komt tot hun 50e ongeveer elk jaar een ring bij. 

In noord Thailand leven ongeveer 6000 Karen en zijn in principe vluchtelingen uit Birma, waar het Birmese leger in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw, geprobeerd heeft dit volk uit te roeien.

Het dragen van de ringen is eigenlijk 2 ledig. Ze zien de lange nekken als schoonheidsideaal en men zegt dat een andere functie van de ringen is dat het bescherming biedt tegen tijgers. Vroeger (toen er überhaupt nog meer tijgers waren) liepen de vrouwen risico als de mannen het dorp uit waren om te jagen. De ringen om de nek zouden er voor zorgen dat als deze vrouwen werden besprongen door een tijger, deze niet bij de vrouw in de nek kon bijten.

We hangen ongeveer een half uurtje rond in het Karen dorp en uiteraard proberen ze ons in hun stalletjes het een en ander te verkopen. Ze zijn immers inmiddels een toeristische attractie geworden en dan kunnen ze maar beter wat aan verdienen. Ze zijn in ieder geval zeer relaxed en in voor een praatje en een grapje.

Inmiddels is het toch wel tijd voor een late lunch en een kleine 10 minuten verderop kunnen we aanschuiven bij een lunchbuffet.

Na de lunch, sluiten we af bij het drielandenpunt in Sop Ruak, ofwel the Golden Triangle. Dit is het drielandenpunt waar de grenzen van Thailand, Myanmar (Birma) en Laos samenkomen. De grenzen worden gevormd door de Nam Ruak rivier en de Mekong rivier die we nog kennen van Vietnam en Cambodja. Het gebied dankt zijn naam aan de beruchte tijd van de opium/papaversmokkel (waarbij alle drie de landen betrokken waren), dat ook wel het zwarte goud werd genoemd. Wij zijn hier vooral voor het uitzicht over de 3 landen.

We hebben nog even de mogelijkheid om met een boot over te steken, een stempel voor ons paspoort te halen en een half uur in Laos te verblijven maar daar zien we de meerwaarde niet echt van in.

Hier komen we ook aan de praat met het Braziliaanse koppel van ons gezelschap. De jongen blijkt tot en met 2017 te hebben gestudeerd in Wageningen en min of meer bij ons om de hoek aan de Stationsstraat in Ede te hebben gewoond. Hoe klein is de wereld?

Vanaf Sop Ruak is het een rit van bijna 4 uur terug naar ons hotel waar we rond 19.30 uur duf het busje uitrollen. Dat was een gave maar zeer vermoeiende dag.

Witte waterval

Donderdag 16 mei

Nadat we de ochtend eerst nog wat hebben gezwommen in ons zwembad, staan om 11.00 uur Marco en zijn familie op de stoep met een gele gehuurde Songthaew.

Vandaag gaan we naar de Bua Tong watervallen. De bijnaam van deze waterval is ook wel “Witte waterval”, genoemd naar het witte lijsteen waarover het water naar beneden klettert. Een andere bijnaam hier is “Sticky waterval” (plakkerige waterval) en deze bijnaam gaat over datzelfde lijsteen. Het plakkerige gaat over het feit dat het gesteente onder watervallen meestal spiegelglad is door mos en algen. Deze niet. Het witte lijsteen is ruw en hierdoor is het mogelijk de waterval tegen de valrichting van het water in te beklimmen. De rotsen voelen als een soort geharde spons.

Toch is het wel een gek gezicht die gekke bijna cartoonachtige/decorachtige rotsen in deze groene jungle. Het water is echter kristalhelder en superverfrissend. Niet zo gek ook want het komt uit een minerale bron boven aan de waterval.

Bovenaan de waterval leggen we onze handdoeken neer en brengen eigenlijk een groot deel van de dag, badderend, picknickend, rots- en waterval klimmend door. Alvorens we weer worden afgezet bij ons hotel in Chiang Mai.

Hier nemen we afscheid van Marco en zijn gezin. Het was superleuk om Marco na zo’n lange tijd weer eens gezien te hebben en weer eens wat tijd samen te hebben doorgebracht. Dit was onze laatste dag in Chiang Mai maar het zou zomaar eens kunnen zijn dat we in de toekomst hier nog wel eens een bezoekje komen brengen.