Snæfellsnes

5 juni 2016

We zijn weer vroeg uit de veren vandaag. Zoals gisteren al gezegd, moeten we nog een klein stukje tot het meest westelijke punt van Europa, maar willen we vanavond ook halverwege het Snæfellsnes schiereiland zijn. Willen we onze laatste bezichtigingen nog halen tenminste. We rijden langs de enige geel/witte zandstranden van IJsland naar het westen.

Het meest westelijke punt van Europa is niet perse de reden dat we op die plek willen zijn. Látrabjarg is een meer dan 14 km lange en meer dan 400 m hoge rotskust. Het is een van de, zo niet de, bekendste vogelrots van IJsland. Zo is er de grootste kolonie alken ter wereld, noordse stormvogels, papagaaiduikers en drieteenmeeuwen. Bovendien liggen er beneden regelmatig zeehonden.

De kliffen zijn enorm. Als we achterom kijken waar we gelopen hebben en we zien mensen op die plek, duizelt het ons. Daar komt bij dat (sowieso nergens in IJsland) er nergens iets van hekjes langs de kant staan, hooguit een bordje dat de rand kan afbrokkelen. Gelukkig zitten de meeste papagaaiduikers net op de rand en zijn ze goed te zien. Sterker nog ze zijn beter te zien en makkelijker te benaderen dan de keer dat we ze zagen in de Westfjorden. Onze foto's zijn dan ook aanzienlijk beter. 

Het is alweer 12 uur als we in de auto stappen en de rest van de middag doen we eigenlijk niets anders meer dan rijden. Het gaat wederom af en aan over asfalt en dan weer over gravel. Uiteindelijk bereiken we rond 18:00 Grundarfjördur op het Snæfellsness schiereiland.

We vinden een kampeerplek, waar we eerst nog even de barbecue aansteken. Als na een tijdje het licht wat mooier is gaan we nog 2 uurtjes op pad voor een fotosessie bij de Kirkjufell, een markante berg in de baai. IJsland is zo fotogeniek, we komen tijd tekort....