Go North

Dinsdag 22 mei 2018

Om 9:15 uur melden we ons bij de opstelplaats van de veerboot. Met een groep andere campers staan we in rij 4 waar de gasflessen worden gesloten en ook worden gecontroleerd. Hier wachten we rustig totdat het tijd is om aan boord te gaan.

Rond 9:45 uur arriveert de Interislander en als alle passagiers en voertuigen vanuit Wellington van boord zijn, kunnen wij deze plekken innemen en rijden met auto's, campers, vrachtwagens en zelfs twee treinen de buik van dit enorme schip binnen. Precies om 10:45 uur gaan de trossen los.

Rustig vaart de interislander door de fjorden van de Marlborough Sound en heeft in eerste instantie meer weg van een cruiseschip dan van een veerboot. Ook de vergelijking met de route van Oslo naar Kiel is makkelijk gemaakt. Ongeveer een uur varen we met prachtige uitzichten door de fjorden totdat het open water van de Cook Straight in zicht komt en we in de verte het Noordereiland al zien.

We laten het Zuidereiland achter ons en steken het relatief rustige water van de Cook Straight over. In ongeveer het midden lukt het ons om met de camera in panorama stand beide eilanden op één foto te krijgen.

Naarmate we dichter bij het Noordereiland en dus Wellington komen wordt het water wat ruiger en trekt de wind meer aan. Wellington heeft de bijnaam "windy city" maar tegen de tijd dat we in de haven aankomen kunnen we aan dek al bijna niet meer staan en vinden we "stormy city" eigenlijk wel toepasselijker.

Nadat we rond 13:30 uur de boot zijn afgereden vinden we een parkeerplek bij de jachthaven die ook praktisch in het centrum ligt. We besluiten om van daaruit Wellington te gaan verkennen.

Wellington doet ons denken aan een hoop steden tegelijk en is een beetje van alles wat. In één middag zien we Sydney, Kaapstad, Toronto, Reykjavik en New York. Toch kunnen we niets unieks ontdekken waarvan we zeggen "daarvoor MOET je naar Wellington". We struinen een beetje rond in leuke winkeltjes en barretjes van het hippe Cuba street, wat ons betreft de leukste plek van de stad. Wellington is de hoofdstad en wel leuk omdat we er toch doorheen moeten maar we zouden, als we de keuze hadden, er niet voor omrijden.

Als we na het eten weer terugkomen bij de camper is de wind echt een serieuze storm geworden en zijn we maar net op tijd binnen voordat ook de regen met bakken bijna horizontaal door de stad klettert. Dat wordt een pittig nachtje. Op deze parkeerplaats mag namelijk ook 24 uur gekampeerd worden en dat was ook ons plan. Dus bouwen we met nog een 6 tal andere campers, midden in de stad een klein kampje en proberen proberen door dicht op elkaar te staan elkaar een beetje uit de wind te houden. Niet dat het veel uithaalt want de camper staat bij ieder vlaag te schudden als en gek en begint het ook nog eens te onweren. Het Noordereiland heeft ons niet zo vriendelijk ontvangen...

Woensdag 23 mei 2018

De wolkbreuk en de stormwind hebben de hele nacht aangehouden en rond 6:30 wordt het weer een beetje rustig. Tegen de tijd dat we opstaan is het windstil en zien we zelfs al een beetje blauwe lucht. Wellington ontwaakt en wij staan op een plek waar we vermaakt kunnen toezien hoe mensen naar hun werk gaan of in het parkje naast de jachthaven een beetje sporten.

We beginnen aan onze lange rit naar New Plymouth. Op het eerste stukje langs de kust na, waar we ons oude vertrouwde Zuidereiland weer zien liggen, is de route niet veel bijzonders (of we zijn al te veel verwend). Wel wordt halverwege het traject onze nieuwsgierigheid gewekt in het plaatsje Foxton. Hier staat een volledige werkende replica van een oude Nederlandse windmolen met daarnaast een bakkerijtje met allerlei Nederlandse lekkernijen. Ook de begane grond van de molen ligt vol met allerlei Nederland snoepgoed en voedsel, van stroopwafels en kano's, katjes en muntdrop tot aan blikken Unox en 48+ kaas.

De vader (een Nederlander dus) van de huidige eigenaar (die nog een paar woordjes Nederlands spreekt), heeft de molen in 2003 laten bouwen naar voorbeeld van een molen uit zijn voormalige geboortedorp Lisse. Echter op de 1e verdieping, op een soort mini tentoonstelling over Nederlandse molens, hangt er slechts één foto tussen allemaal getekende prenten. De molen op deze foto herkennen we direct. Het is namelijk onze eigen Doesburgermolen in Ede. Één van de oudste molens van Nederland.

Nadat we van de verbazing zijn bekomen en wat dropjes en een blik knakworsten hebben gekocht stappen we weer in voor het laatste stuk van onze reis vandaag. Als we bijna in New Plymouth aankomen ligt Mount Taranaki, het eigenlijk doel van deze rit, volledig in de wolken. Mount Taranaki is een vulkaan die qua uiterlijk heel erg lijkt op Mount Fuiji in Japan. Ook om die reden is Taranaki ook gebruikt in de film "the Last Samurai" dat zich afspeelt in Japan. Van de karakteristieke vorm is dus helaas niets te zien dus besluiten we een stuk de berg op te rijden om te kijken of we misschien toch nog iets meer kunnen zien.

Als we net boven zijn breekt het inderdaad even open en laat de berg zich even zien. De top komt echter niet helemaal vrij omdat de wolken zich via de andere zijde van de berg omhoog blijven drukken. We hebben er voorlopig vrede mee en hopen dat we morgen nog een kans krijgen. Wel maken we nog even een kleine wandeling langs de Dawson Falls die zich ook op deze hoogte bevindt.

In New Plymouth hebben we een mooie plek aan de kust. Deze gebruiken we als startpunt voor onze tocht over de "forgotten world highway" richting Tongariro morgen.....