Daar heb je Flipper

Woensdag 16 mei 2018

We zijn net op tijd wakker om onze zeeleeuw vriend het strand op te zien komen (we denken tenminste dat het dezelfde is). Het beest komt meteen recht op ons af, alsof het op zoek is naar gezelschap. We gaan even gezellig op de rots voor hem zitten en praten tegen het beest alsof het ons eigen huisdier is. Uiteindelijk valt hij op de rots voor ons in slaap.

We waren nog niet helemaal in Kaikoura dus rond 9:30 uur zijn we op pad voor de laatste 20 km waarna we ons in het centrum melden bij Dolphin Encounter Kaikoura. Een maatschappij met een van de grootste succesratios in ontmoetingen met wilde dolfijnen (dus geen tamme met voedsel gelokte, op commando kunstjes uitvoerende, ex-dolfinarium dolfijnen).

Na het reserveren krijgen we onze wet-suit en krijgen we onze snorkel uitrusting. Na een korte instructievideo stappen we in de bus naar een haventje verderop en kunnen daarna aan boord gaan. Het weer is er helaas niet beter op geworden. Het regent en de zichtbaarheid is slecht. Bovendien is de zee wat ruwer geworden en heeft de bemanning moeite om de groep Dusky-dolfijnen die ze vanmorgen zagen, terug te vinden. Na een uurtje heen en weer varen (er beginnen al mensen zeeziek te worden) is er eindelijk succes en krijgen we het signaal dat we ons klaar moeten maken. We moeten gaan plaatsnemen op het plateau op het achterdek.

Er klinkt een hoorn om aan te geven dat de schroeven zijn gestopt en dat het veilig is te water te gaan. We glijden voorzichtig de Stille Zuidzee in en verbazen ons over de watertemperatuur. Deze is een stuk aangenamer dan onze duik met (kooi) haaien in Zuid-Afrika, terwijl we ook daar behoorlijke dikke wetsuits droegen.

Als iedereen te water is klinkt het erg hilarisch. We hebben namelijk het advies gekregen om zoveel mogelijk (gekke) geluidjes te maken. Deze dolfijnen leven in een wereld van (en zijn erg gevoelig voor) geluid. Het is dan ook een kakofonie van piepgeluidjes, dolfijn imitaties en volgens mij hebben we zelfs papegaai imitaties gehoord. De meekijkers op de boot hebben vast hartelijk gelachen.

De dolfijnen maakt het blijkbaar niet uit, zij zijn in ieder geval nieuwsgierig en komen af en toe even een kijkje nemen. In kleine groepjes van 3 en 4 komen ze langsgezwommen en verdwijnen daarna weer in de duisternis van de zee. Na een paar keer te zijn komen checken worden er een aantal wat brutaler en blijven wat langer hangen door een aantal rondjes om ons heen te zwemmen en die gekke bezoekers eens goed in zich op te nemen.

Na een tijdje verdwijnen ze weer en klinkt er voor ons wederom de hoorn van de boot als signaal dat we terug de boot op moeten. Met ons op het plateau ter hoogte van de zeespiegel gaat het vol gas naar de volgende plek waar deze dolfijnen weer opduiken, waarna de hoorn weer gaat en wij te water gaan. Dit doen we totaal een keer of zes.

Daarna is het tijd om onze wetsuit uit te trekken en zo snel mogelijk op te warmen. We hebben toch bijna 2 uur in het water gelegen en ondanks dat het in het begin niet zo koud was, beginnen we nu toch echt wel af te koelen. Er is warme chocolademelk en kippensoep aan boord. Niet voor iedereen aan te bevelen want door de deining in het water op op de boot, worden de eerste emmers al gevuld met een niet nader te noemen substantie.

Op de terugtocht varen we nog door een school van zo'n 200 (!) dolfijnen en is het ook aan dek een plezier om naar deze beesten te kijken. Een aantal zijn zo enthousiast ons te zien dat ze de ene sprong na de andere maken.

Uiteindelijk zijn we de hele middag op zee geweest en alhoewel het in eerste instantie best even griezelig was om zo ver op open zee te zwemmen en in die weersomstandigheden en de boot af en toe uit het zicht te verliezen, voelden we ons al snel veilig en op ons gemak tussen deze unieke dieren. 

We zijn beide gesloopt na een intensieve halve dag zwemmen en besluiten niet te koken maar trakteren onszelf op een goede steak zodat we op de campsite meteen plat kunnen.....

Donderdag 17 mei 2018

Wat een contrast. Bij het opstaan voelt het wederom lenteachtig aan en is de herfst ver te zoeken. Het belooft een lekkere dag te worden. Maar goed ook want we gaan weer vliegen.

Nadat we de camper weer helemaal reisklaar hebben gemaakt, vertrekken we en melden ons 10 km verderop, op het vliegveldje van Kaikoura. We hebben een vlucht geboekt bij "Wings over Whales" en gaan proberen vanuit de lucht walvissen op te sporen.

Na een korte veiligheidsbriefing en een hoop weetjes over walvissen, stappen we in het vliegtuigje en vliegen we een behoorlijk stuk de zee op waar bij Kaikoura een behoorlijk diepe onderwater kloof ligt. De potvissen die hier veel voorkomen blijven tijdens een duik vaak 45 minuten onder water en komen daarna zo'n 10 minuten naar de oppervlakte om te herstellen van deze duik en weer flink wat zuurstof op te nemen.

Gezien het feit dat deze (vooral mannelijke) potvissen zo'n 30 jaar op deze plek blijven en daarna pas migreren naar warmere wateren om een vrouwtje te zoeken zijn deze beesten zeer bekend bij de piloten en wordt er een schema bijgehouden van duiktijden, zodat men precies op tijd met het vliegtuig op de (verwachte) locatie kan aankomen.

En inderdaad....het duurt niet lang voordat onze piloot een mannetje van zo'n 20 meter lang ontdekt en wij er 10 minuten boven kunnen cirkelen. Een totaal andere beleving dan vanuit een boot. Van bovenaf zie je het beest in zijn totale omvang en niet alleen een staart of een rugvin. We zijn hoe dan ook onder de indruk. Het zijn tenslotte de allergrootste en mysterieuze dieren die op onze aarde voorkomen. Na tien minuten komt dan ook de enorme staart uit het water en duikt het dier weer naar de eenzame duisternis op 2000 meter diepte om daar te jagen op reuzenpijlinktvissen (tot 13 meter lang), haaien en andere vissen.

De piloot maakt de vlucht compleet door nog een school dusky dolfijnen te vinden en vliegt voor ons een rondje over het schiereiland van Kaikoura dat er vanuit de lucht adembenemend uitzien. Met twee tevreden klanten zet hij het toestel weer aan de grond.

Nadat we in Kaikoura onze voorraden hebben aangevuld, gaat het richting Blenheim. De weg naar Blenheim heeft bij de laatste aardbeving in 2016 veel schade opgelopen en er zijn daardoor nog steeds veel werkzaamheden. Door het vele stilstaan hebben we in ieder geval genoeg tijd om de omgeving in ons op te nemen.

Blenheim ligt in de provincie Marlborough dat weer staat bekend om zijn wijnen. En dat zullen we weten ook. De groene heuvels liggen vol met wijngaarden in hun herfstkleuren, een prachtige aanblik. Hier vinden wij aan het strand weer een mooie budget kampeerplek. Er moet natuurlijk geld overblijven voor onze leuke uitstapjes ;-).